هرچند که در باغ تو بی‌برگ و برم

چون شاخ بریده بی‌نوای ثمرم

در شهر محبت تو این بس هنرم

کز بهر جمال عفوت آیینه‌گرم

در دیده ز اشک نوبهاری دارم

در سینه ز داغ لاله‌زاری دارم

لب پر شکر از ناله زاری دارم

در آینه با خود سروکاری دارم

کو دست که دامن حضوری گیرم

وز خلد به عاریت سروری گیرم

چون تاب تماشای گلم نیست ز خار

جانی دهم و جلوه طوری گیرم

تا کی ز تو وعده ارمغانی گیرم

وز وعده برات دو زبانی گیرم

رفتم که برای انتظار از عقبی

سرمایه عمر جاودانی گیرم

رفتم که ز زلفت خردی وام کنم

دل را به فسون عافیت رام کنم

زآتشکده واسوزم و خلدش خوانم

وز شعله برنجم و گلشن وام کنم

آنم که به غم مصاحب دیرینم

بر چهره عیش دوستداران چینم

بیهوده کارخانه تکوینم

همچون پل رودخانه قزوینم

خوش آن که در آن حریم می‌بود رهم

هجر آمد و بنشاند به خاک سیهم

اکنون بی تو که جان به قربانت باد

خون جگرست جلوه‌گاه نگهم

چون باغ شکفته از گیاهی نشوم

چون دیده تسلی به نگاهی نشوم

آن شعله شوقم که ز پا ننشینم

تا در جگری طعمه آهی نشوم

ما نقش هوس ز لوح هستی شستیم

وز خون رخ آرزوپرستی شستیم

ما روز ازل نشان آسوده دلی

از چهره به گریه‌های مستی شستیم

یک چند درین رسته پریشان گشتیم

گفتیم گران شویم ارزان گشتیم

در طالع ما کساد بازاری بود

آیینه‌فروش شهر کوران گشتیم

چون غنچه ازین باغ شتابان رفتیم

گر تنگدل آمدیم خندان رفتیم

دیدیم که دوست خوشدل از دوری ماست

صد مرحله زآن جانب حرمان رفتیم

با دوست به گل گشت گلستان رفتیم

وز چشم بد زمانه پنهان رفتیم

اما چو مسافران یعقوب آخر

با یوسف گم گشته به کنعان رفتیم

ترک غم آن نگار دلجو کردیم

چون شعله به هرزه سوختن خو کردیم

چون جان و تن و دیده و دل آنجا ماند

ما بیهده ترک آن سر کوه کردیم

یک چند گل گلشن مقصود شدیم

یک چند در آتشکده‌ها دود شدیم

دیدیم که اینها همه هیچست آخر

همت بگماشتیم و نابود شدیم

امشب که ز باغ حسن صد گل چیدیم

یک دم به مراد خود چو گل خندیدیم

صد شکر که از پس هزاران شب غم

یک صبح نشاط و روز عشرت دیدیم

در کار تو آه آتشینی داریم

وز ساغر مهر زهر کینی داریم

تو شمع شو و بزم کسان روشن کن

ما نذر تو باید آستینی داریم

برخیز که از ناله سپاهی بکشیم

وز برق غم انتقام کاهی بکشیم

امروز بنالیم مبادا فردا

هجران ندهد امان که آهی بکشیم

کو خم که ز نعل واژگون جام کنیم

صد دریا را جرعه یک کام کنیم

مغرب جوییم و رو به مشرق برویم

چون صبح دمد تصور شام کنیم

بازآکه چو لب به ناله عادت نکنیم

و آن نازک گوش را جراحت نکنیم

باز آی که لب ز شکوه بستیم چنان

کز عافیت خلد شکایت نکنیم

ز آن پیش که در قصر عدم خانه کنیم

برخیز که طره طرب شانه کنیم

فرداست که عمر ما شده ملک اجل

امروز بیا که وقف میخانه کنیم