تو بدگمان و مرا با تو نیست راه سخن

چرا رقیب نسازد سخن میانهٔ ما

میلی ار وارسته‌ای، هرگه دچارت می‌شود

زیر لب، گرد سرش صد بار گردیدن چرا؟

(گذارد لب چو بر جام می ناب)

نماید همچو عکس غنچه در آب

ز مستی گشت سرگردان، وگر نه

چرا چشم تو می‌گردد به محراب

در میخانه را میلی گشودند

[...]

در فراقت زان نمی‌میرم که ناید در دلت

کاین ستم نادیده، روزی چند با هجرم نساخت

آثار جنون، عقل ز تاثیر تو دارد

جان، تار رضا در کف تدبیر تو دارد

دل سلسله از زلف گرهگیر تو دارد

دیوانه ما پای به زنجیر تو دارد

عاشق به راه شوق ز کشتن حذر نکرد

ننهاد پا به کوی تو تا ترک سر نکرد

بگذشت یار و بی‌خبرم ساخت، وز پی‌اش

جان رفت آن‌چنان که مرا هم خبر نکرد

قربان آن کرشمهٔ عاشق‌کشم که دل

[...]

به مجلس تا نگردد شرمسار از عهد خود با من

ز بیرون بازگردم چون بد من در میان باشد

مرا از هیبت روز قیامت چند ترسانی؟

چو یار از یار دور افتد، قیامت آن زمان باشد

هرگه آیم سوی تو، تا سوز دل تسکین دهم

بینمت با غیر و صد سوزم به دل افزون شود

ز خلف وعده نه‌ای منفعل، چو می‌دانی

کسی ز وعده خلافی در انتظار نبود

کردم به دیگری پی رفع گمان غیر

اظهار عشق و یار به من بدگمان بماند

اگرچه غیر به بزم تو سرفراز بود

بدین خوشم که وصال آرزوگداز بود

بی‌قرار است دل اندر بدن کشته عشق

دیگر از یار ندانم چه تمنا دارد

امتحان نام نهد دل، ستمی کز تو کشد

خویش را چند به این حیله شکیبا دارد؟

بخت اگر در خواب یک دم همدم یارم کند

دل تپد از شوق چندانی که بیدارم کند

مشکل غم و دردی‌ست که درد و غم ما را

بی‌غم نکند باور و بی‌درد نداند

چو یافتی که برآنم که درد دل به تو گویم

رقیب را طلبیدی که آن نهفته بماند

به روی یار نیفتد مرا نظر هرگز

که تازه آرزویی در دلم گذر نکند

یاد تو جان غمزده را شاد می‌کند

هرگز نمیرد آنکه ترا یاد می‌کند

جراحتهای دل هرگه که بینم

نگاهم تا کمر در خون نشیند

بسی خشنود می‌آید به سویم قاصدش، گویا

که غیر از نامه، حرفی از زبان یار هم دارد

دلم چگونه تسلّی شود به آمدنی

که با خود از پی رفتن، بهانه‌ها دارد