گر کنی خاک را زر از حکمت

ندهندت زیاده از قسمت

قصهٔ روز جزا دانی که چون

هرکه بامش بیشتر برفش فزون

افتادگی نکو بود‌ اما بجای خویش

چوبی که نرم گشت خورد موریانه‌اش

همان به بد و نیک مردم نگویی

که بد را بدی بس نکو را نکویی

صافی از آینه‌ آموز و بهرحال بساز

تا همه خلق جهان خویش بتو بنمایند

حاجت بدان بود که کند رفع احتیاج

ورنه به غیر رافع حاجت چه حاجتست

مکن از بی‌هنری عیب من دلشده را

عشق نگذاشت که تا من هنری‌ آموزم

گر من از جام می مست و خرابم نه عجب

خانهٔ مور ز یک قطرهٔ باران دریاست

مرگِ غنی مقدمهٔ جنگ وارث است

رحمت به روح آنکه بمرد و کفن نداشت

عمری ار شکر بر زبان رانی

شکر توفیق شکر نتوانی