آنچه من با تو بیک چوب میان ران کردم

بدو صد چوب سر سینه نیابی زخسو

ریختم در تو بیکبار همه مایه شعر

که همه شعر برآید چو بسرفی یاخو

بچنین لقمه ترا شاعر نیکو کردم

کارها زاید از لقمه نیکو نیکو

روز و شب عیش خداوند مطیب بادا

تا فلک را شب و روز است و عشی است و غدو

هست چونین که بگفتم مشو اینرا منکر

که بمنکر شدن ایندرد نیابد دارو

رگ شرم تو بدریدم و پیزو کردم

زد به پیزوی من از پای تو پران پازو

بحق گیسوی مشکین شه آل علی

راست خواهم که بگوئی و نخواهی آلو

صاحب ملک شرف کز نسب صاحب شرع

یک جهان خیل و حشم دارد صاحب گیسو

شاه سادات علاء الدین عالی نسبی

که سپهر از نسب عالی او یافت علو

شاعر از من شده ای به شدی از من شاعر

ای به از شعر تو شعر شتران عللو

هنر و آهوی ارباب هنر بر دل او

شد پدیدار از آنگونه که شیر از آهو

جنگ من کور بران لنگ نباشد اصلی

که زدستیم بیکجای بقریق بقو

از ره دانش تا ز اهل سخن بشناسد

که کدامست هنرمند و که دارد آهو

سوزنی راهوری کرد و بیکبار بگفت

آهوی فاضلی سست رگ سست رکو

چو آمد آید با او سبوی و روده و خم

چو شد کماسه رود با وی و تگا و کدو

خری سرش ز خری چون کدوی بیدانه

ولی شکم چه کدو دانه چون کدو مملو

بخر گدائی چون استر سپید بدن

مهار حرص به بینی زنان زنان زانو

خریست چون خر بوالاشعب طمع پیشه

بشعر کاو برنده بهر کس از هر سو

خری که آب خورش زیر ناودان عصیر

علف عصاره ثکبی و بخشم و شوشو

خریست مخلص خر نامه خران بزرگ

که هست مطلع و مقطع ز . . . ایه وز خدو