یاد داری و چرا یاد نداری داری

آنکه در پیش خیارم بنهادی پیزو

رگ شرم تو بدریدم و پیزو کردم

زد به پیزوی من از پای تو پران پازو

آنچه من با تو بیک چوب میان ران کردم

بدو صد چوب سر سینه نیابی زخسو

هست چونین که بگفتم مشو اینرا منکر

که بمنکر شدن ایندرد نیابد دارو

بحق گیسوی مشکین شه آل علی

راست خواهم که بگوئی و نخواهی آلو

سند و سید سادات جلال الساده

پسر حیدر حیدر دل حیدر بازو

شاه سادات علاء الدین عالی نسبی

که سپهر از نسب عالی او یافت علو

صاحب ملک شرف کز نسب صاحب شرع

یک جهان خیل و حشم دارد صاحب گیسو

هنر و آهوی ارباب هنر بر دل او

شد پدیدار از آنگونه که شیر از آهو

از ره دانش تا ز اهل سخن بشناسد

که کدامست هنرمند و که دارد آهو

سوزنی راهوری کرد و بیکبار بگفت

آهوی فاضلی سست رگ سست رکو

چو شود عیش خداوند باین طینت خوش

شود آن پرده دریهابیکی رشته رفو

جنگ من کور بران لنگ نباشد اصلی

که زدستیم بیکجای بقریق بقو

روز و شب عیش خداوند مطیب بادا

تا فلک را شب و روز است و عشی است و غدو

چو آمد آید با او سبوی و روده و خم

چو شد کماسه رود با وی و تگا و کدو

خری سرش ز خری چون کدوی بیدانه

ولی شکم چه کدو دانه چون کدو مملو

خری که آب خورش زیر ناودان عصیر

علف عصاره ثکبی و بخشم و شوشو

خریست مخلص خر نامه خران بزرگ

که هست مطلع و مقطع ز . . . ایه وز خدو

خریست چون خر بوالاشعب طمع پیشه

بشعر کاو برنده بهر کس از هر سو

چو کاو ریختن آلوده طبع او از شعر

همی تراشد آلایش از سرین بسرو