مولای همه علیست مولای خدا

او هم روی خداست هم رای خدا

گر، می بود خدای را همتایی

من می گفتم علیست همتای خدا

نبود، به جز از علی کسی مرد خدا

باشد او شیر دست پرورد خدا

حق منحصر است و فرد، در فرد علی

او منحصر است و فرد، در فرد خدا

گویند «وفایی» که علی نیست خدا

او نیست خدا و از خدا نیست جدا

در، دایره ی وجود یکتاست علی

یکتاست از آنکه پیش یکتاست دوتا

مُشکی که ز نافه است و اصلش ز خطاست

گویی اگرش غیر خطا عین خطاست

با حُبّ علی نافهٔ هرکس نبرند

شک نیست که او ز اصل مادر، به خطاست

این رتبه علی را، ز علی اعلاست

کاندر دو جهان حاکم و فرمان فرماست

البتّه پس از خدا و پیغمبر او

شک نیست که او خدای بر خلق خداست

هرکس که بمیرد اهل یا، نا اهل است

آید، به سرش علی حدیثی نقل است

مردن اگر این است «وفایی» به خدا

در هر نفسی هزار مردن سهل است

در باغ جهان میل تماشایم نیست

با حوری و غلمان سرِ سودایم نیست

از نعمت هر دو گیتی ار، بخشندم

یک جرعهٔ می دگر تمنّایم نیست

این دختر رز، که مادرش انگور است

تلخ است ولی مایه ی چندین سور است

پنهان باید چو جان شیرینش داشت

از دیدهٔ بد، که چشم زاهد شور است

این دختر رز، چه شوخ و شنگ آمده است

یکرنگ و به زاهدان دو رنگ آمده است

با این همه ریو و رنگ زاهد از چیست

کز این دختر چنین به تنگ آمده است

در آرزوی جرعه ی می جانم سوخت

از سر، تا پا تمام ارکانم سوخت

با این حالت «وفایی» ار خواهم مُرد

می دان تو یقین که دین و ایمانم سوخت

گفتی که به وقت مردن آیم به سرت

ای من به فدای این حدیث و خبرت

ای کاش هزار بار، در هر نفسی

میرم که ببینم من از این رهگذرت

زهّاد، به دخت رز، ببندند نکاح

بیزار شوید زین چنین زهد و صلاح

این زهد و صلاح را، طلاقی گویید

وز، خُم شنوید دم به دم بانگ فلاح

بر دوش پیمبر چو علی بالا، شد

بگذشت ز قوسین و به اوادنی شد

معراج نبی به هر کجا بود از وی

یک قامت احمدی علی اعلی شد

کس کو که توان علی به عینین بیند

با این عینین امام کونین بیند

چشمی چون چشم مصطفی حق بین کو

تا آنکه علی به قاب قوسین بیند

در خلقت مرتضی به هنگام وجود

شک نیست که حق کمال قدرت بنمود

حق گفت هر آنکه گفت بی پرده چنین

آمد زپس پرده برون هرچه که بود

گر بنده گنه ز رحمتت بیش کند

جا دارد اگر هراس و تشویش کند

تو عفو به قدر رحمت خویش کنی

او جُرم به قدر قوّهٔ خویش کند

کس صرفه ز سودای قیامت نبرد

هر چند به جز زهد و کرامت نبرد

یارب تو به عدل اگر مکافات کنی

از دست تو کس جان به سلامت نبرد

در گلشن عمر ما بهاری نبود

دهر است «وفایی» اعتباری نبود

گویند که فاعلیم و مختار چرا

پس مفعولیم و اختیاری نبود

زاهد که ز کوی معنی آواره شود

بگذار، اسیر نفس امّاره شود

ای کاش جهان به کام او می گشتی

تا پردهٔ زهد کذب او پاره شود

این قوم که نام زهد بر خود بستند

از زهد ریایی دل ما را خستند

زنهار، فریبشان «وفایی» نخوری

کاین قوم به ابلیس لعین همدستند