ساقی بریز باده مرا، هی به ساغرا

هی شعله زن به جانم وهی بر دل آذرا

زان باده یی که خورد از آن باده جبرئیل

تا شد امین وحی خداوند اکبرا

زان باده یی که آدم از آن توبه اش قبول

[...]

بهار است و کند جا، هرکسی در طرف صحرایی

نئی از بلبلی کمتر در افکن شور و غوغایی

کبوتروار، هوهو کن برآر از سینه هی هایی

و یا، کوکو چه قمری زن به یاد سرو بالایی

بکن این شور و غوغا را، دلا در عهد برنایی

[...]