چارقب را بپادشاهی رخت

کوس اقلیم پنجگانه زدند

بقچه را رخت صندلی دارند

پرده را سر بر آستانه زدند

سفله چو جاه آمد و سیم ورزش

سیلی خواهد بحقیقت سرش

صوف ارچه شود کهنه دوزند کلاه ازوی

دیباچه شود کهنه پاتاوه نخواهد شد

بگز نیزه قدخصم از آن پیمایند

تا ببرند بشمشیر و بدوزند بتیر

خرگاه بپیرامن وی خج ببرکت

گوئی بر شاهیست کمر بسته غلامی

اندیشه غلط کرده و دور افتادید

چون دامن جبه در تنور افتادید

آبی دگر دو تاره گر برکه گرفت

تا روی بازشست زسالوی قندهار

هزار نقش برآرد زمانه و نبود

یکی چنانکه در آئینه تصور ماست

این همه نقش بدیوار در آرایشها

نظر آنکو نکند نقش بود بر دیوار

مرغ زرینی گلی از شرب در منقار داشت

بر گلستانی ز کمخا نالهای زار داشت

چنان میان کتان و حریر گل یاریست

که هیچ موی نگنجد میانشان دیگر

هر که در رخت بود این بختش

جامه در جامه گر ندید رواست

گر در آمد بقچه را زد دور باش

گفت ای خسقی زوالا دور باش

کمخای سمرقندی هر کو بخطا بیند

نقشش بحرام ار خود صورتگر چین باشد

فرقست از آن سوز که از جان خیزد

با انکه بریسمانش بر خود بندی

نه بخود در حرکت آلت آغاپنبه است

از پس پرده یکی هست چو بینی در کار

نقش آماج داشت کمسان دوز

تیرسوزن بر آن نشانه زدند

همچو دستار که آشفته شود وقت سماع

قاری این شعر تو در البسه حالی دارد

رخ از زیلو نگردانم بخار بوریا از فرش

خسک در راه مشتاقان بساط پرنیان باشد

قبای قاقم ای فرا بقد صوف کوتاهست

مگر از قندس آری وصله بر دامنش دوزی