من انچه وصف لباسست با تو میگویم

تو خواه از سخنم خرقه گیر و خواه عصا

یقه پهن پوستین سمور

هست ریشی دگر ولی زقفا

بر در چاک پس چو سر بنهی

(ان هذا اقل ما فی الباب)

جامه خوش ببر از دست گدایان نکنم

که بدوزند بمن کیسه که این بزازیست

دست بالا بنما درزی ازان شال درشت

تا بدانند که نازک بدنی زین دستست

شعر بسحاق و کفته قاری

تا کرا بخت و تا که را روزیست

از قدک تا باطلس چرخی

زآسمان تا بریسمان فرقست

از جامه کز بر آمد و از روی آستر

شد جبه با چنین و مرقع همانکه هست

از دامن جامه خاک و گرد افشاندن

از ریش حلاج پنبه برداشتنست

جامه پوشانند در بازار رخت

یکقدم درنه که بازاری خوشست

سلق پر ز و سیم باشد نکوست

فلوس ارسلق پر کند خوی اوست

گر چو کرباس پاره ام بکنی

روی کاسر بچشم من نه خوشست

بردستار نسوزد بر شمعت مندیل

این مثل خوانده کآفت پروانه پرست

خوش آمد این جهت از ریشه میان بندم

که خویش را بپس و پیش شاهدان آویخت

نجاراگر نکو نزنی میخ را بدر

هر جامه که می بدرد در ضمان تست

خواستم از خدای دستی رخت

پیرهن داد و گفت بنیادیست؟

آستین را از نمد میبر بسرمی نه چو تاج

ور کلاه احمدی و با یزیدی نیست نیست

(انکه راهست کفش در پامنک)

نتواند نهاد گام فراخ

قیغاج جلنگ سبز را جامه سرخ

گل بود بسبزه نیز آراسته شد

کهنه دریدیم تا بنو برسیدیم

آیت رحمت پس از عذاب نویسند