تا ماریه شد حریر پوش از دم تو

پوشد نه همین کعبه سیاه ازغم تو

صباغ ازل طراز نه اطلس چرخ

بر نیل عزا کشید در ماتم تو

چو از گردش چرخ زینت عرش برین

از عرشه زین فتاد بر فرش زمین

از فرش غبار خاکیان خاست به عرش

عرش از در غم به فرش شد خاک نشین

از خیل بشر آه به گردون خیزد

از چشم ملک به چشم ها خون خیزد

در ماتمت آه و اشک اگر اینستی

آتش به فلک سیل ز هامون خیزد

ای بر تن تو جامه جان چاک دریغ

آرام زمین جنبش افلاک دریغ

تو کشته به تیغ و کین و من زنده فسوس

من زنده و پیکر تو در خاک دریغ

خم پشت سپهر از قد موزون حسین

مه نیلی پوش از رخ گلگون حسین

این عکس شفق نیست بر اطراف افق

بگرفته گریبان فلک خون حسین

ماند آه بهین گوهر دریای حیات

ممنوع برای دم آبی ز جهات

وقت مدد است جوشی ای قلزم اشک

گاه کرم است موجی ای شط فرات

در سوگ تو آسمان زمین زیر و زبر

دشت خسک اولی و تل خاکستر

تا در شکنم جهان جهان خار به پای

تا بر فکنم فلک فلک خاک به سر

از هفت سپهر اگر چه افزون گریم

بر کشته هفتاد و دو تن چون گریم

یک چشم سزای لعل بی آب تو نیست

هفتاد هزار سال اگر خون گریم