نه هر که گام تواند زدن ببیدا در

سنان و تیغ تواند زدن بهیجا در

بسوی معرکه غزو مرد وار بتاز

که زن چو مرد باستد بصحن بطحا در

پیک قضا بداد بتن ها پیام مرگ

شد استوار در هدف جان سهام مرگ

ساقی مرد افکن احداث روزگار

اندر فکند باده باقی بجام مرگ

یا رفقة السیف الیمانی الخضیب

و زمرة الرمح الاصم المصیب

قوموا بحق الدین مستقبلا

و حققوا قول طرید غریب

و ثبتوا و احتملوا و اصبروا

[...]

روز جنگ است جنگ باید کرد

کوشش نام و ننگ باید کرد

تا شود عرصه مراد فراخ

ننگ بر اسب تنگ باید کرد

وقت جوشش شتاب باید جست

[...]

معلوم من نشد که سرانجام او چه بود؟

وز تلخ و شور در قدح جام او چه بود؟

از دست ساقیان تعدی روزگار

حظ دهان و مدخر کام او چه بود؟

بستان ز خوشی چو کوی دلداران بود

رخسارهٔ گل چو روی می‌خوار‌ان بود

هوا اکنون نهد بر گلبن از زنگار افسرها

صبا اکنون کشد در باغ از شنگرف چادر‌ها

سحاب اکنون بیالاید کف گلبن به حنا‌ها

نسیم اکنون بیاراید رخ بستان به زیور‌ها

بسان دیده وامق بگرید ابر بر گلها

[...]

هنگام گل و لاله و ایام بهار است

عالم چون رخ خوبان پر نقش و نگار است

نرگس به چمن در صنمی سبز لباس است

سوسن به صف اندر پسری سیم‌عذار است

پیریش اثر کرده و در مهد هنوز

در عهده پیری و جوان عهد هنوز

چون چنبر عنبرین بنفشه در هم

گاهیش قدم فرق و گهی فرق قدم

چون نرگس اگر زرت نباشد در کف

بر پای بایست همچو سوسن در صف

خواهی که شوی به‌سر فلک‌سا‌ی چو من

خنجر مکش و دو دست بگشای چو من

سی روز ببویی و فراموش کنی

یک‌ماه نوا کنی و خاموش کنی

از گفتن سرّ تو دهان بر بستم

هر چند که ده‌زبان چو سوسن هستم

سر تا سر صورتی و رنگی و نگار

دل چون دل عاشقان و رخ چون رخ یار

چون سیل ز کوهْ نارسیده بِدَوی

چون دولت تیز نانشسته برَوی

در دیده نه جز نقش خیالت دارم

هر سو که نگه کنم تویی پندارم

یک باطن پر ز اشتیاقت دارم

پیراهن ماتم فراقت دارم

چون لاله تهیدست ز بو آمده‌ای

یا چون گل دو رنگ دو رو آمده‌ای

چون گل چه کنی ز عشق پیراهن چاک‌؟

مانند سمن سیم درانداز به‌خاک

دل با شادی ز سیم کی گردد جفت‌؟

با سیمبر‌ان سخن به‌زر باید گفت