این منصب والا، بتو میمون بادا

بد خواه تو را، جگر ز غم خون بادا

چون دادرس خلق شدی، شد تاریخ

«این دادرسی برتو همایون بادا»

شد در «رضی آباد» بنا این تالاب

تا دل ز غبار غم بشویند احباب

تالار بفیض آن چو دیدم، تاریخ

گفتم که:«بود محیط فیض این گل آب »

زین خانه ز بس برون شدن مشکل گشت

آسان نتواند نظر از شیشه گذشت

شد هشت از آنکه بهر تاریخ، از غیب

گفتند:«کتابخانه » میخواهد «هشت »

از حکم «سلیمان » شه فرخنده سرشت

«باب الجنة » از این بنا گشت بهشت

اتمام چو یافت، از پی تاریخش

دل خامه گرفت و، «جنت خلد» نوشت

از حکم شه، این در چو به مسجد واشد

هر سو پی تاریخ، دلم جویا شد

ناگاه سروشی آمد از عالم غیب

«ای بنده بیا که باب رحمت واشد»!

از شاه صفی گشت مزین چو سریر

دلهای شکسته یافت از وی تعمیر

تاریخ جلوسش ز خرد پرسیدم

گفتا که بگو:«جوان شد این دولت پیر»!

شد یار عزیزی از کفم ناگه، حیف!

در راه طریقت، زچنین همره، حیف!

تاریخ وفات آن جوان می جستم

پیر خردم گفت که:«حیف و ده حیف »!

شد صایب از این جهان ویران صد حیف

ز آن در ثمین بحر عرفان صد حیف

گفتند به ناله بلبلان تاریخش:

«ای حیف از آن هزاردستان صد حیف»

آن «بوذر» عصر خود باوصاف جمیل

چون کرد از این کدورت آباد رحیل

تاریخ طلب شدم، خرد گفت که: «چید

هی هی چه گلی اجل ز گلزار خلیل »؟!

این خانه که باد منزل عیش مدام

هر شیشه اش از باده عشرت یک جام

هر سو نگری کتاب یا آیینه است

القصه که «در صورت و معنی » است تمام

مرآت جمال نیکمردان است این؟

یا جام می عبرت دوران است این؟!

دل تاریخش چو خو است، گفتم: «ای دل

مجموعه نه، مجمع عزیزان است این »

«حاجی باقر»، ز دار دنیای دنی

شد سوی جنان ز حب اولادعلی

تاریخ وفات او چو جستند زمن

گفتم:«حشر وی است با آل نبی »