ای بیحد و عد هر نفست حمد و ثنا

وز صد چندین حمد و ثنات استغنا

ذکر ملکوت اندرین دیر فنا

با علم تو سبحانک لا علم لنا

از گوشه بام عارضت ماه سما

خورشید گرت ندید باشد ز عما

شد عکس دو ابروت بچشمم صنما

آن نوع که در شیشه بود قبله نما

ای از می لعلت همه سر مستی ما

از سرو بلندت بزمین پستی ما

کز پی بخیال تست همدستی ما

واپس باشد ز نیستی هستی ما

آمد ز نسیم صبح بوی تو مرا

در روضه نمود جلوه کوی تو مرا

گل دیدم و شد نشان روی تو مرا

معلوم نشد ولیک خوی تو مرا

شب تا به سحر همی‌کنم زاری‌ها

در شدت تنهایی و بیماری‌ها

از هجر فکندیم به دشواری‌ها

ای یار کجا شد آن همه یاری‌ها

جانم بدو لعل جانفزای تو فدا

روحم به نسیم عطرسای تو فدا

آشفته دلم به عشوه های تو فدا

فرسوده تنم به خاک پای تو فدا

تا شد به هوای عشق آن ماه لقا

اشکم دریا از جگر خون پالا

گریند به حال من درین رنج و عنا

مرغان هوا و ماهیان دریا

از هجر تو کارم اضطراب است امشب

جان از پی رفتن بشتاب است امشب

تن را ز فراق پیچ و تاب است امشب

دریاب که کار دل خراب است امشب

در بحر سرشکم از نجوب است حباب

نی نی که دروست آفرینش پایاب

گردون به هزار کوکب در خوشاب

افتاده بسان صدفی در گرداب

آئین طلب ز خود پسندان مطلب

وین شیوه جز از نیازمندان مطلب

بی نقشی ز اهل زهد چندان مطلب

وین نقش ز غیر نقش بندان مطلب

در غربتم افتاده ز هجران حبیب

از شدت ضعف گشته با مرگ قریب

یاری نه که آرد بسر خسته طبیب

زاری نه که جوید کفن از بهر غریب

هر لحظه گر از چرخ جفایی رسدت

وز حادثه زمان بلایی رسدت

غم نیست گر از مهی جفایی رسدت

سر چون سر زلف او به پایی رسدت

تا کی ستم و محنت هجران کشمت

باشد که شبی به بیت الاحزان کشمت

از چاک درون دل ویران کشمت

وانگاه ز دل به خلوت جان کشمت

دل نیست که در زلف پریشان تو نیست

جان نیست که سرگشته هجران تو نیست

گویی که دلت زان منست آن تو نیست

جان آن منست گوئیا جان تو نیست

در جام بلورین می همچون یاقوت

گر یابم و سازم شب و روز آن را قوت

تا در فلک پیر و سپهر فرتوت

چون هر دو شود حواس و عقلم مبهوت

ضعفم را آن میان چون مو باعث

قتلم را آن طره هندو باعث

عمرم را آن قامت دلجو باعث

جانم را آن لعل سخنگو باعث

چشمت که طریق سحر ازو یافت رواج

از بابل و کشمیر همی گیرد باج

عیار صفت ربوده گاه تاراج

از تن ها سر چنانک از سرها تاج

ساقی به من غمزده پیش آر قدح

هر چند بود بزرگ بردار قدح

گر زانکه بود سپهر دوار قدح

در یک دو کشش کنم نگونسار قدح

در عشق مباش پیش رندان گستاخ

چون بنده بود به نزد سلطان گستاخ

از دوست چو وصل یافت نتوان گستاخ

عاقل به ادب باشد و نادان گستاخ

در عاشقی آن کس که مجرد باشد

به زانکه به عقل و هش مقید باشد

آن کو ز قبول دم زند رد باشد

ور دعوی نیکویی کند بد باشد