در بند اسیری ندهم هرگز تن

ور تفته شوم بکوره همچون آهن

آزادی خویش ار همی جویم من

یا تاج و نگین یا گور و کفن

ای دختر خوبرو بدین طبع بلند

از بام سپهر بر جهانی تو سمند

کن جهد و بدر سلسله و بگسل بند

نه تن بقضا سپار و نه سر بکمند

ای حضرت بودا و خداوند جهان

پا مال غم است مسقطالراس شهان

اژدرهائی کشیده او را بدهان

منچوری را ز کام اژدر برهان

شب پاسی را هر آنکه آماده کند

باید که به جام نیلگون باده کند

تاریخ زه مادر فیروز اینست

گربه به فراش موش سه زاده کند

ای دوست بیا مسند اوقات ببین

بیداد و طمع ز قاف تا قاف ببین

این نایب صدر و فخرالاشراف ببین

در قاف قضا دو تن دو سر قاف ببین

ای نصر خدا مرا به مقصود رسان

مگذار شوم رهین خویشان و کسان

تو قلب و زبان مستشاری امروز

والمرء باصغریه قلب و لسان

احزاب فتاده اند در خط جنون

هر لحظه به رنگی شده چون بوقلمون

با اینکه ندانند برون را ز درون

کل حزب بما لدیهم فرحون

عبدالله راد امیر روشن دل ورای

چون عزم سفر کرد بجاوید سرای

زد کلک امیری پی تاریخ رقم

«ابنای ادب یتیم گشتند ایوای »

ای آنکه ترا چو مه شمایل باشد

جانم به شمایل تو مایل باشد

اندر عوض دست من این رشته زر

بگذار بگردنت حمایل باشد

ای آنکه خوش است در فراقت مردن

در هجر تو چاره نیست جز غم خوردن

آن رشته حمایل تو را افکندم

چون رشته مهربانیت در گردن

ای وصل تو از ملک سلیمان خوشتر

دادم ز برای تو یکی انگشتر

از حلقه او حال دل من بشناس

وز گوهر او لعل لب خود بنگر

انگشتر التفاتی ایدوست رسید

ایزد نکند از تو مرا قطع امید

انگشت رضا به چشم و جانم بنهاد

در حلقه بندگی شدم چون خورشید

زر در رهت از چهره نثار آوردم

گوهر ز دو چشم اشکبار آوردم

گر باد صبا رساند اندر گوشت

از آه شبانه گوشوار آوردم

تا از می عشق جرعه نوش تو شدم

حیران کمال و عقل و هوش تو شدم

چون پند تو گوشواره کردم در گوش

یعنی که ز جان حلقه بگوش تو شدم

چون شد دل و جانم از نگاهی مستت

دل شد که چو دست بند بوسد دستت

جان نیز بهم چشمی دل شد خلخال

وز چشم برون آمده شد پابستت

ای آنکه به هجران تو از جان سیرم

وز دوری رویت از جهان دلگیرم

از غیر تو دست بنده دستم بربست

وز مهر تو خلخال بپا زنجیرم

ای قد تو در گلشن جان نخل امید

خطت چو بنفشه ای که در باغ دمید

دادم به حضور تو به صد روسیهی

سیبی که چو رخسار تو سرخ است و سفید

ای آنکه ترا پنجه شیری باشد

در جنگ غمت ساز دلیری باشد

سیب تو قبول کردم اما ترسم

این راست شود که سیب سیری باشد

ای آنکه قضا رنجه ز نیروی تو شد

خورشید فلک سنگ ترازوی تو شد

سنگی که زدم بسینه از دست دلت

شایسته پیرایه بازوی تو شد

ای آنکه بدرگاه غمت رو کردم

خونها به دل رقیب بدگو کردم

بازوبندی که داده بودی ز وفا

چون رقعه مهر حرز بازو کردم