گهی ز میغ زند بر مه دو هفته رقم

گهی ز مشگ کند بر گل شکفته طراز

ز زخم او همه را بیم و دست اوست سلیم

که هست گاه زره پوش و گاه تیر انداز

نه کوته است درازی او ز جنبش باد

گهیش کوته بینی بچهره گاه دراز

گهی بپیچد و گیرد دو لاله را بکنار

گهی بتازد و باد و عقیق گوید راز

دگرش بینم کیش و دگرش بینم سان

دگرش بینم دین و دگرش بینم ساز

نوان چو زاهد محراب کرده آتشگاه

دو تا چو راهب بخورشید را ببرده نماز

بگونه شبه و شب ببوی مشک و عبیر

بخم و ین چو چوگان بزخم خنجر و گاز

گهی بصورت نون و گهی بشکل الف

گهی چو پر غراب و گهی چو چنگل باز

بسان تیر شود چون فرو کشیش بچنک

شود بسان زره پوش گاه تیرانداز

اگر مثالش جان را دهد امید نشاط

همان مثالش تن را دهد امید گداز

گهی ز چاه زنخدان فرو شود بنشیب

گهی ز ماه بناگوش بر شود براز

همی بملک جهان از پی ولی و عدو

خطی دهد بولایت خطی دهد بجواز

مکان نصرت ابونصر سعدبن مهدی

که سعد نسرین دارند بر سرش پرواز

چنان کسی که نیابد جواز عدل از وی

چنان کسی که نگوید خبر سرش ز جواز

لطیف تر بمدام اندرون ز اهل عرب

فصیح تر بکلام اندرون ز اهل حجاز

بجای کوشش او کوشش سپهر محال

بجای بخشش او بخشش ستاره مجاز

کنار سائل او همچو بدره ضراب

سرای زائر او همچو کلبه بزاز

از او گریزان زفتی چو شاد خوار از غم

از او منافق لرزان چو جانی از غماز

سئوال سائل خوشترش از نوای سرود

چنانکه قصه زائر ز ساغر بکماز

ایا نیاز همه مردمان بدانش تو

بکند جود تو بنیاد آز و بیخ نیاز