اگرچه زار کسی مدح او کند ز سخاش

چنان کند که نماند کس از نژادش زار

بمدح او نرسد رنج مدح گویان را

که طبع تیز نباشد ز تیزی بازار

بداد و دانش و دین و بفر و بخت و ظفر

چو کردگار ز همت جداست میر از یار

مخالفش نشناسد که چون بود شادی

موافقش نشناسد که چون بود تیمار

ز یک عطاش توانگر شود دو صد درویش

شود درست ز یک دیدنش دو صد بیمار

همیشه بادی از ملک خویش خرم و شاد

همیشه بادی از عمر خویش برخوردار

پر بار بسال اندر یکبار بود گل

روی تو مرا هست همیشه گل پر بار

یکروز بنفشه چنم از باغ بدسته

زلفین تو پیوسته بنفشه است بخروار

یکهفته پدیدار بود نرگس دشتی

وآن نرگس چشم تو همه ساله پدیدار

نرگس نبود تازه چو بیدار نباشد

تازه است سیه نرگس تو خفته و بیدار

باشند سمن زاران هنگام بهاران

بر سنبل تو هست شب و روز سمن زار

از جعد سیاه تو رسد فیض بسنبل

کاین مایه جان آمد و آن مایه عطار

این را وطن از سیم شد آن را وطن از سنگ

این از بر سرو سهی آن از بر کهسار

با جعد تو هرگز نکنم یاد ز سنبل

با روی تو هرگز نکنم چشم بگلنار

سرو است که در باغ همه ساله بود سبز

با قد تو آن نیز بود گوژ و نگونسار

یکچند بود لاله و گلنار همیشه

تو لاله ز لب داری و گلنار ز رخسار

پیرایه گلنار تو از عنبر ساراست

وان لاله بود پیرهن لؤلؤ شهوار

گلنار یکی هفته بود بستان آرا

بر ماه دو هفته است ترا دائم گلنار

از معدن زنگار پدید آید لاله

بر لاله ترا باز پدید آید زنگار

چون حلقه پرگار خطی داری مشکین

کوچک دهنی داری چون نقطه پرگار