نسیم آن ببهار است و آن این همه روز

نگار این همه سالست و آن او ببهار

رخان دوست همی بین اگر بشد نسرین

لبان دوست همی بوس اگر بشد گلنار

بجای لاله ببینش دو خد دیبا گون

بجای مشگ ببوی آن دو زلف عنبر بار

بجای سوسن بس باد دوستان بر دوست

بجای نرگس بس باد چشم دل بر یار

اگر نثار نیارد بنفشه زار رواست

کند دو دیده من بر دو زلف یار نثار

سحرگهان بشنو زاری من ار نکند

تذرو زاری در سبزه کبک در کهسار

اگرباصل خزان از بهار بهتر نیست

چرا شود بخزان بوستان بسان بهار

چرا نثار کند در بهار شاخ درم

نثار شاخ چرا در خزان بود دینار

چو روی دلبر من گل بخفت خار بخاست

بدست بادی چون آه عاشق غمخوار

بسیب سرخ و بزرد آبی اندرون نگری

دلت طلب نکند گلستان و نرگس زار

چو صره های درخشنده نارها و چنانک

دریده یک یک صره کفیده یک یک نار

یکی گرفته رخ خویشتن بزرد نقاب

یکی نهفته تن خویشتن بسرخ ازار

یکی چو زر گر آب زریز زاید زر

یکی چو قار کر آب عقیق بارد قار

خزینه بخش و ولایت ستان ملک جستان

دمار جان بداندیش و آفتاب تبار

جهانش گشته برادی و راستی خوشنود

زمانه داده برادی و راستیش اقرار

از او شده است کریمی بلند و زفتی پست

وز او شده است گرامی مدیح و خواسته خوار

بصلحش اندر شادی بجنگش اندر غم

بمهرش اندر منبر بکینش اندر دار

نشاط و ناز و خوشی باد کار او هر سال

که با سعادت او رنج و غم ندارد کار

همه جهانش بزنهار تیغ تیز ولی

درم نیابد از دست رادا و زنهار

دل موافق با مهر او جدا ز نهیب

تن موالی با فر او بری زنهار