به خدایی که بر میان قلم

از برای سخن کمر بسته است

که مرا از نهیت فرقت تو

دل پراکنده و جگر خسته است

به خدایی که او به قدرت خویش

بی ستون آسمان برآورده است

که هزاران هزار بیدل را

غم عشقت ز جان برآورده است

نیکویی کن شها که در عالم

نام شاهان به نیکویی سمر است

یک صحیفه ز نام نیک ترا

بهتر از صد خزانه گهر است

به خدایی که نفس ناطقه را

با تن تیره آشنایی داد

که مرا کم شبی چراغ حیات

بی جمال تو روشنایی داد

ز گردون آرمیده چون بود خلق؟

که ایزد خود در او آرام ننهاد

خنک آنکس که در میدان ارواح

قدم در خطه اجسام ننهاد

مرا ز غیبت خاقانی و خریش چه باک؟

چون او به نزد دل من کم از جوی سنجد

و گر برنجم ازو هم شگفت نیست از آنک

که گُربه عطسه شیرست و شیر ازو رنجد

هوا ز انسان خنک شد کز جنان حورا همی گوید

خنک آنکو درین سرما مقام اندر سقر دارد

ز مرغی کو خورد آتش حسدها می‌برد مرغی

که طوبی آشیانست وز کوثر آبخور دارد

ز روح القدس دوش کردم سؤالی

که از مکرمت چیست کاو حد ندارد؟

مرا گفت کای مادح حضرت او

چه گویم ز اوحد که او حد ندارد؟

نه میر و شه بود هر کو کله دارد قبا بندد

که میر و شه کسی باشد که عالم را نگهدارد

نخیزد از قبا میری که موری هم قبا دارد

نیاید از کله شاهی که شاهین هم کله دارد

به خدایی که ید قدرت او

گردش چرخ را به فرمان کرد

که چنانم ز آرزومندی

که به صد نامه شرح نتوان کرد

به خدایی که در ستایش عقل

نتوانند و گر بسی گویند

کارزومند خدمتم نه چنان

به تکلف که هر کسی گویند

به خدایی که روی گردون را

به کواکب همی بیاراید

که مرا از نهیب فرقت تو

هر زمان مرگ آرزو آید

چو گیتی بگسترد فرض جلالت

تو اندر جهان فرش نیکی بگستر

بپرور تو در دار دنیا درختی

که در دار عقبی ثوابت دهد بر

به فر دولت تو صد هزار کس هستند

رسیده این به مراد و نشسته آن به سرور

من شکسته دل خسته جان غمگینم

که همچو چشم بد از حضرت تو هستم دور

غم آباد ایام را آزمودم

به از کنج محنت سرایی ندیدم

به بیماری خویش خرسند گشتم

چو از هیچ شربت شفایی ندیدم

گل باغ فضلم زلال میم ده

گر امید داری که بشکفته باشم

چنان ساز کامشب ز می مست و طافح

به عزم صبوح دگر خفته باشم

به خدایی که در موجودات

جز به امرش نمی شود منظوم

که بماندم چو قالبی بی روح

تا ز دیدار تو شدم محروم

ای خواجه تویی معامل من

برخیز ز خواب و چشم وا کن

بردار ترازوی زنخدان

وین گو ز مرا به پشم وا کن

خرد را دوش گفتم کز که نازند؟

طبایع هر چهار و چرخ هر نه

پس از اندیشه شافی مرا گفت

ز رای اوحدالدین عز نصره

جان بر تو پاشم از دل چون دلستان مایی

دل با تو بازم ای جان کارام جان مایی

خون خواره چون جهانی در خورد همچو جانی

بر هر صفت که هستی جان و جهان مایی