چون سواران سپه را به هم آورده بود

بیست فرسنگ زمین بیش بود لشکرگاه

میر موسی است که شمشیر چو ثعبان دارد

دست ابلیس و جنودش کند از ما کوتاه

اندر آن دریا وان آب و وحل درماند

که برون آمد از آنجا، نتواند به شناه

این ولایت ستدن حکم خدایست ترا

نبود چون و چرا کس را با حکم اله

همه شاهان را خاک کف پای تو کند

از بلاد ختن و بادیهٔ زنگ و هراه

قاف تا قاف همه ملک جهان زان تو باد

خود همین دان که بود «ارجو» ان شاء الله

خجل از خاک درش نافهٔ تاتاری

... این مصرع ساقط شده ...