به غیر از وصل نبود چاره‌ای هجر عزیزان را

که چشم از توتیا روشن نگردد پیر کنعان را

شکاف سینه رهبر شد به دل غم‌های عالم را

تواند جاده خضر راه گردد کاروانی را

رخ مپوش از من سرت گردم که چون شمع سحر

در بساط چشم حیرانم نگاهی بیش نیست

مردم از هجر و همان در پی آزار منست

که درین شهر به بی‌رحمی دلدار منست؟

بنگر که یار خاطر ما شاد می‌کند

با غیر هم‌نشین و مرا یاد می‌کند

تو که خفته‌ای به راحت دل تو خبر ندارد

که شب دراز هجران ز قفا سحر ندارد

دلبر آن به که به آزار دلم شاد کند

کعبه ویران کند و بتکده آباد کند

در لجه‌ای که هیچ نشان از کران نبود

در گل نشست کشتی ما و گران نبود

نگفتم غنچه دل هرگزم خندان نخواهد شد

گلی کافسرد اگر خندان شود چندان نخواهد شد

به این ذوق گرفتاری که من دارم زهی حسرت

که صیاد از کمین رفت و نیفتادیم در دامش

گر سلیمان بگذارد به سرم افسر خویش

کو دماغی که برآرم ز گریبان سر خویش

می‌چکدم ز دیده خون وعده وصل یار کو؟

می‌تپدم به سینه دل طاقت انتظار کو؟

چیست مرا نام، سگ کوی تو

طوق من از حلقه گیسوی تو

چشم یک شهر شد از سوختن ما روشن

سرمه را قدر شکستیم ز خاکستر خویش

فریاد که غیرت نگذارد که چو فرهاد

از بهر تسلی بتی از سنگ برآریم

سر قاتلی بنازم که ز کثرت ملایک

به جنازهٔ شهیدش نتوان نماز کردن

آمد سپه بهار و شد لشکر دی

بر شاخ نگر شکوفه چون افسر کی