روشن چراغ عشق زداغ دل منست

پروانه را سرشت ز آب و گل منست

آزاده را به کار گشا احتیاج نیست

مانند سرو و عقده دل حاصل منست

دیده ام گر تشنه دیدار باشد دور نیست

تربیت او را چو گوهر جز در آب شور نیست

عارفان را لحظه‌ای در بحر هستی چون حباب

خانه دل در هوای عشق او معمور نیست

تو میر کاروانی و ماخسته رهروان

غافل زرهروران مشو ای میر کاروان

در محفلی که چهره فروزی به گرد تو

چون هاله گرد ماه نشینند نیکوان

عیب مکن جان من گرمی بازار نیست

بنده شایسته‌ام، خواجه خریدار نیست

باکه توان گفت این کز ستم او مرا

شکوه بسیار هست قوت گفتار نیست

در جهان از داوری هرگز نیاید داوری

کو روا دارد ستم بر محرمان لشکری

نقد فرصت چون ز دستم رفت گشتم دیده‌ور

دادم از کف چون گهر را کرد بختم گوهری

بس که ساغر چشم مخمورش ز خون دل گرفت

رنگ خون مژگان او چون خنجر قاتل گرفت

خوشدلی در طالع من نیست گویا روزگار

در سرشتم آب از چشم تری در گل گرفت

گرچه ما را دسترس بر دامن آن ماه نیست

شکرلله از گریبان دست ما کوتاه نیست

می‌کند دلجویی احباب ما را بی‌حضور

وقت آن کس خوش که از حالش کسی آگاه نیست

گر فلک سازد جدا از آن گوهر یکتا مرا

چون صدف گردد کف افسوس سرتاپا مرا

ترسم آن آتش که از عشق تو سوزد بر سرم

رفته‌رفته افکند مانند شمع از پا مرا

عمریست دلم از غم دوران گله دارد

آئینه ام از نقش پریشان گله دارد

ناموس کند شکوه بسی از من رسوا

زآلودگی ام پاکی دامان گله دارد

ندهی گوش خود به فریادم

یا به گوشَت نمی‌رسد دادم

تو چو لیلی و من چو مجنونم

تو چو شیرین و من چو فرهادم

می‌رود از خویش دل چون دیده حیران می‌شود

ای خوش آن عاشق که محو روی جانان می‌شود

دور از انصافست از بهر دعا برداشتن

آشنا دستی که با چاک گریبان می‌شود

این دیده به راه انتظاریست مرا

وین گوش به گفتگوی یاریست مرا

دیگر سوی که بینم و از که شنوم

این هر دو چو از برای کاریست مرا

افگار توام تاب و توانی بفرست

بیمار غمم قوت جانی بفرست

از نامه خشکی بتو راضیست طبیب

گر نیست گلی برگ خزانی بفرست

بازم به کمین غمزه پنهانی هست

زخمی به دل از کاوش مژگانی هست

تا چند تو بر گریه ما می خندی

گویا نشنیده ای که هجرانی هست

ای آنکه همیشه جور کارت باشد

آوردن عاشقان شعارت باشد

این دیده که بی روی تو خون می گرید

تا چند براه انتظارت باشد

گر فلک سازد جدا زان گوهر یکتا مرا

چون صدف گردد کف افسوس سرتاپا مرا

ترسم آن آتش که از عشق تو سوزد بر سرم

رفته رفته افکند مانند شمع از پا مرا

روزی که فلک از تو بریده است مرا 

می دانم آنکه آفریده است مرا

چندان غم هجران تو در دل دارم

کس با لب پرخنده ندیده است مرا

در بزم تو هر کس که می ناب خورد

دور از تو به جای باده خوناب خورد

یارب نرسد زسنگش آسیب شکست

جامی که ازو تشنه لبی آب خورد

دنبال من آن به که تکاپو نکنید

وآنجا که منم نگه به آن سو نکنید

ای همنفسان به جان خود رحم کنید

آن گل که ز خاک ما دمد بو نکنید

هرگز دل من به عیش فیروز مباد

بی ناله زار و آه جانسوز مباد

گر روز خوش اینست که یاران دارند

یارب شب محنت مرا روز مباد