خواهم همه را کور ز عشق رویت

تا من نگرم بس برخ نیکویت

یا خود خواهم همی دو چشم خود کور

تا دیدن دیگری نبینم سویت

ای شاه، بهار دشمنانت دی باد

در دست تو بند زلف و جام می باد

چشم عدو از خون جگر رنگین باد

هر جا که روی تو نصرة اندر پی باد

تا دیده بر آن عارض گلگون افتاد

چشمم ز سرشک چشمه خون افتاد

هر راز، که در پرده دل پنهان بود

با خون دلم ز پرده بیرون افتاد

نه دل ز تمنای تو در بر گنجد

نه عشق ز سودای تو در سر گنجد

ای موی میان، از کمرت در رشکم

کان جا که وی است موی کی در گنجد؟

تا زلف تو کفر را خریداری کرد

تسبیح ز روی شوق زناری کرد

کعبه ز سر شوق ببت خانه شتافت

بت زنده شد و ترا پرستاری کرد

آن سبزه که از عارض او خاسته شد

تا ظن نبری که حسن آن کاسته شد

در باغ رخش بهر تماشای دلم

گل بود و بسبزه نیز آراسته شد

هر دیده که عاشقست خوابش مدهید

هر دل که در آتشست آبش مدهید

دل از بر من رمیده، از بهر خدای

گر آید و در زند جوابش مدهید

تا بود همیشه خون روان بود از دل

وین بیشه تمام ارغوان بود از دل

بر هر سر خار صد نشان بود از دل

با این همه عشق سرگران بود از دل

از واقعه روز پسین می ترسم

از حادثه زیر زمین می ترسم

گویند مرا: از چه سبب می ترسی؟

از مرگ گلو گیر چنین می ترسم

چون نعره زنان قصد بکوی تو کنم

جان در سر کار آرزوی تو کنم

در هر نفسم هزارجان می باید

تا رقص کنان نثار روی تو کنم

نوری ز جمال خود بروزن فگنم

برقی ز وصال خود بخرمن فگنم

من خار ره تو و خس باغ توام

در هم فگنم، زود بگلخن فگنم

خط تو، که چون مشک شد از خامه حسن

طغرای ملاحتست و سر نامه حسن

خورشید، کزوست گرم هنگامه حسن

در نیل زد از رشک رخت جامه حسن

مردان سازند جای در خانه زین

باشند زنان خانه نشین همچو نگین

بر عکس بود کار من بی دل و دین

در خانه زین زن و منم خانه نشین

رفتیم ز خدمت تو، دل خون کرده

دل خون شده و ز دیده بیرون کرده

قد چو الف بعشق تو نون کرده

خاک ره پشت موزه گلگون کرده

با یارم اگر نیست ره دیداری

آرید ببالین منش یک باری

تا گر من خسته دل نبینم رویش

او خسته خویش را ببیند باری

نه در ره اقرار قراری داری

نه از صف انکار کناری داری

می پنداری که کار تو سرسری است؟

کوته نظرا، دراز کاری داری

ای چنگ، سرافگنده چو هر ممتحنی

در پای کشان زلف چو محبوب منی

گر حلق تراست خشک، پس در چه فنی؟

هم خشک زبانی تو و هم تر سخنی

یک دم نشود که دردم افزون نکنی

چو عادت خویت این بود، چون نکنی؟

دلداری  من یقین که داری در دل

لیکن نکنی، تا جگرم خون نکنی