خواهم همه را کور ز عشق رویت

تا من نگرم بس به رخ نیکویت

یا خود خواهم همی دو چشم خود کور

تا دیدن دیگری نبینم سویت

ای شاه، بهار دشمنانت دی باد

در دست تو بند زلف و جام می باد

چشم عدو از خون جگر رنگین باد

هر جا که روی تو نصرة اندر پی باد

تا دیده بر آن عارض گلگون افتاد

چشمم ز سرشک چشمهٔ خون افتاد

هر راز، که در پردهٔ دل پنهان بود

با خون دلم ز پرده بیرون افتاد

نه دل ز تمنای تو در بر گنجد

نه عشق ز سودای تو در سر گنجد

ای موی میان، از کمرت در رشکم

کان جا که وی است موی کی در گنجد؟

تا زلف تو کفر را خریداری کرد

تسبیح ز روی شوق زناری کرد

کعبه ز سر شوق به بتخانه شتافت

بت زنده شد و ترا پرستاری کرد

آن سبزه که از عارض او خاسته شد

تا ظن نبری که حسن آن کاسته شد

در باغ رخش بهر تماشای دلم

گل بود و به سبزه نیز آراسته شد

هر دیده که عاشقست خوابش مدهید

هر دل که در آتشست آبش مدهید

دل از بر من رمیده، از بهر خدای

گر آید و در زند جوابش مدهید

تا بود همیشه خون روان بود از دل

وین بیشه تمام ارغوان بود از دل

بر هر سر خار صد نشان بود از دل

با این همه عشق سرگران بود از دل

از واقعهٔ روز پسین می‌ترسم

از حادثهٔ زیر زمین می‌ترسم

گویند مرا: از چه سبب می‌ترسی؟

از مرگ گلوگیر چنین می‌ترسم

چون نعره‌زنان قصد به کوی تو کنم

جان در سر کار آرزوی تو کنم

در هر نفسم هزار جان می‌باید

تا رقص‌کنان نثار روی تو کنم

نوری ز جمال خود به روزن فگنم

برقی ز وصال خود به خرمن فگنم

من خار ره تو و خس باغ توام

در هم فگنم، زود بگلخن فگنم

خط تو، که چون مشک شد از خامهٔ حسن

طغرای ملاحتست و سرنامهٔ حسن

خورشید، کزوست گرم هنگامهٔ حسن

در نیل زد از رشک رخت جامهٔ حسن

مردان سازند جای در خانهٔ زین

باشند زنان خانه‌نشین همچو نگین

برعکس بود کار من بی دل و دین

در خانهٔ زین زن و منم خانه‌نشین

رفتیم ز خدمت تو، دل خون کرده

دل خون شده و ز دیده بیرون کرده

قد چو الف به عشق تو نون کرده

خاک ره پشت موزه گلگون کرده

با یارم اگر نیست ره دیداری

آرید به بالین مَنَش یک باری

تا گر من خسته‌دل نبینم رویش

او خستهٔ خویش را ببیند باری

نه در ره اقرار قراری داری

نه از صف انکار کناری داری

می پنداری که کار تو سرسری است؟

کوته نظرا، دراز کاری داری

ای چنگ، سرافگنده چو هر ممتحنی

در پای کشان زلف چو محبوب منی

گر حلق تراست خشک، پس در چه فنی؟

هم خشک زبانی تو و هم تر سخنی

یک دم نشود که دردم افزون نکنی

چون عادت خوت این بود، چون نکنی؟

دلداریِ من یقین که داری در دل

لیکن نکنی، تا جگرم خون نکنی

گر نیستی درون دلم آتش فراق

کم هر زمان بسوزد از و استخوان و پوست

چندان بگریمی، که مرا آب چشم من

برداردی روان و ببردی به کوی دوست

به بزم وصال تو هر جرعه‌ای

که دولت به نایم فرو می‌کند

چو خواهم که گیرم به کف، تخت بد

دگرباره اندر سبو می‌کند