بر در میکده رندان قلندر باشند

که ستانند و دهند افسر شاهنشاهی

گدایان از پادشاهی نفور

به امیدش اندر گدائی صبور

به یک نعره کوهی ز جا برکنند

به یک ناله شهری به هم برزنند

راستی کن که راستان رستند

در جهان راستان قوی دستند

کاشکی قیمت انفاس بدانستندی

تا دمی چند که ماندست غنیمت شمرند

عقبه ای زین صعب تر در راه نیست

ای خنک آن کس حسد همراه نیست

رو مگس می گیر تا هستی هلا

سوی دوغی زن مگسها را صلا

به یاد حق از خلق بگریخته

چنان مست ساقی که می ریخته

اهل کام و ناز را، در کوی رندان راه نیست

رهروی باید جهانسوزی نه خامی بی غمی

دنیی آن قدر ندارد که بر آن رشک برند

ای برادر که نه محسود بماند نه حسود

آخر همه کدورت گلچین و باغبان

گردد بدل به صلح چو فصل خزان شود

اگر تیغ عالم بجنبد ز جای

نبرد رگی تا نخواهد خدای

سیر سپهر و دور قمر را چه اختیار

در گردشند بر حسب اختیار دوست

چنان پر شد فضای سینه از دوست

که یاد خویش گم شد از ضمیرم

حریفان خلوت سرای الست

به یک باده تا نفخه صور مست

صلح کل کردیم با خیل بشر

تو به ما بد می کن و نیکی نگر

نه از خارش غم دامن دریدن

نه از تیغش هراس سر بریدن

همینت پسندست اگر بشنوی

که گر خارکاری سمن ندروی

مکن بد که بد بینی ای یار نیک

که ناید ز تخم بدی بار نیک

دهقان سالخوره چه خوش گفت با پسر

کای نور چشم من بجز از کشته ندروی

چو بد کردی مباش ایمن ز آفات

که واجب شد طبیعت را مکافات

دردمندان بلا زهر هلاهل نوشند

قصد این قوم خطا باشد هین تا نکنی

منجنیق آه مظلومان به صبح

زود گیرد ظالمان را در حصار

میازار دهقان به یک خردله

که سلطان، شبان است و دهقان گله

چو پرخاش بینند و بیداد از او

شبان نیست، گرگ است، فریاد از او