بسی کم است ز گاو و خر، آنکه در عالم

زیادتی بود از دیگران به گاو و خرش

بر این صحیفه مینا به خامه خورشید

نگاشته سخنی خوش به آب زر دیدم

که ای به دولت ده روزه گشته مستظهر

مباش غره که از تو بزرگتر دیدم

قد خم، موی سفید، اشک دمادم یحیی

تو بدین هیئت اگر عشق نبازی چه شود

خویشتن را بزرگ می بینی

راست گفتند یک، دو بیند لوچ

تا تطاول نپسندی و تکبر نکنی

که خدا را چو تو در ملک بسی جانورست

تیز بینانند در عالم بسی

واقفند از کار و بار هر کسی

ز کم خوردن کسی را تب نگیرد

ز پر خوردن به روزی صد بمیرد

همی میردت عیسی از لاغری

تو در بند آنی که خرپروری

شکم بند دستست و زنجیر پای

شکم بنده کمتر پرستد خدای

برو اندرونی بدست آر پاک

شکم پر نخواهد شد الا ز خاک

تنور شکم دمبدم تافتن

مصیبت بود روز نایافتن

چو انسان نداند بجز خوردن و خواب

کدامش فضیلت بود بر دواب

زن و اژدها هر دو در خاک به

جهان پاک ازین هر دو ناپاک به

عزیزان را کند کید زنان خوار

به کید زن مبادا کس گرفتار

کار پاکان را قیاس از خود مگیر

گرچه باشد در نوشتن شیر شیر

آشنایان ره عشق درین بحر عمیق

غرقه گشتند و نگشتند به آب آلوده

نه پیداست از خیمه ها جز نشان

نه باقی است از خیمگی غیر نام

عارفی روزی به راهی می گذشت

واله و مدهوش چون می خوارگان

دید گورستان و مبرز روبرو

بانگ برزد گفت که ای نظارگان

نعمت دنیا و نعمت خواره بین

[...]

آخری نیست تمنای سر و سامان را

سر و سامان به از این بی سر و سامانی نیست

ای خداوندان طاق و طمطراق

صحبت دنیا نیارزد با فراق

اندک اندک خان و مان آراستن

پس به یکبار از سرش برخاستن

آبستنی که این همه فرزند زاد و کشت

دیگر که چشم دارد از او مهر مادری

در پس این پرده زنگارگون

غارتیانند ز غایت برون