آنکه او از آسمان باران دهد

هم تواند او ز رحمت نان دهد

هر طرف غول نواخوان جرس جنبانی است

در ره عشق به هر زمزمه از راه مرو

صد هزاران دام و دانه است ای خدا

ما چو مرغان حریص و بینوا

ای همه هستی ز تو پیدا شده

خاک ضعیف از تو توانا شده

زیر نشین علمت کاینات

ما به تو قائم چو تو قائم به ذات

مبدأ هر چشمه که جودیش هست

[...]

ای ز وجود تو وجود همه

پرتوی از بود تو بود همه

نیست کن و هست کن هست و نیست

غیر تو و صنع تو موجود نیست

صفحه خضرا ز تو آراسته

[...]

برگ درختان سبز در نظر هوشیار

هر ورقش دفتری است معرفت کردگار

بالاتر از آنی که بگویم چون کن

خواهی جگرم بسوز و خواهی خون کن

من صورتم و ز خود ندارم خبری

نقاش توئی عیب مرا بیرون کن

بود نقش دل هر هوشمندی

که باشد نقشها را نقشبندی

چو دیدی کار رو در کارگر دار

قیاس کارگر از کار بردار

دم آخر کز آن کس را گذر نیست

سر و کار تو جز با کارگر نیست

یکی از غرب، رو در شرق کرده

یکی در شرق کشتی غرق کرده

یکی حرف سعادت نقش بسته

یکی سر رشته دولت گسسته

شده گرم از یکی، هنگامه روز

[...]

خبر داری که سیاحان افلاک

چرا گردند گرد مرکز خاک

چه می خواهند از این محمل کشیدن

چه می جویند از این منزل بریدن

ازین آمد شدن مقصودشان چیست

[...]

به هر ذره بدان روئی و راهی است

بر اثبات وجود او گواهی است

گر نماز و روزه می فرمایدت

نفس مکار است، فکری بایدت

نفس را هفتصد سر است و هر سری

از سرا بگذشته تا تحت الثری

وصال دولت بیدار ترسمت ندهند

که خفته ای تو در آغوش بخت خواب زده

وهم تهی پای بسی ره نوشت

هم ز درش دست تهی بازگشت

راه بسی رفت ضمیرش نیافت

دیده بسی جست نظیرش نیافت

بلی نبود در این ره ناامیدی

سیاهی را بود روز سفیدی

ز صد در گر امیدت برنیاید

به نومیدی جگر خوردن نشاید

از جمادی مردم و نامی شدم

مردم از نامی ز حیوان سر زدم

مردم از حیوانی و آدم شدم

پس چه ترسم کی ز مردن کم شوم

بار دیگر هم بمیرم از بشر

[...]

گر بنگری آنچنانکه رایست

این مرگ نه مرگ، نقل جایست

از خورد گهی به خوابگاهی

وز خوابگهی به بزم شاهی

نیم جان بستاند و صد جان دهد

آنچه در وهم تو ناید آن دهد

توئی آن دست پرور مرغ گستاخ

که بودت آشیان بیرون از این کاخ

چو از آن آشیان بیگانه گشتی

چو دونان جغد این ویرانه گشتی

بیفشان بال و پر ز آمیزش خاک

[...]