غم عشقت زده ره خواب مرا

کرده پر کاسه خوناب مرا

باشد خطر ز وصل جدایی کشیده را

تیغ اجل در آب بود سگ گزیده را

گر به ما فاش شود معنی نادانی ما

دشت را بحر کند اشک پشیمانی ما

قفل کتابخانه حیرت دل من است

صندوق رازهای محبت دل من است

صید نگاه گرم ز دام رمیدگی است

آیینه دار وحشت و الفت دل من است

یاد روی تو نور چشم من است

آب آیینه آتش چمن است

زبان ساختگیهای خاص و عامم نیست

غنیمت است که یک ربط در کلامم نیست

یا برای چشم بد تعویذ می باید نوشت

یا خط بیزاری امید می باید نوشت

دوستی پیش رخت ارزان باد

خانه خاطرت آبادان باد

اگر یک دم خیال سرش از دل دور می‌افتد

چو مرهم زخم ما از دیده ناسور می‌افتد

سرم در محشر سودا نگنجد

دلم در سینه صحرا نگنجد

تا کی از عکس تو آیینه گلستان گردد

سوی عاشق نظری تا همه تن جان گردد

غمش از دل الهی کم نگردد

ز ملک پادشاهی کم نگردد

گرد جولان تو را گل به جبین بر دارد

هر چه بارد ز هوا ابر زمین بر دارد

دردی که می کشد جان منت به خویش دارد

نامی که می برد دل مصحف به پیش دارد

دل کسی که به این ترکتاز می گذرد

چگونه از سر دعوی باز می گذرد

غمت به راحت وصلت به جنگ می ماند

تغافلت به سپاه فرنگ می ماند

در این مکتب کتاب عقل را دیوانه می‌خواند

خط دیوانی زنجیر را فرزانه می‌خواند

بس که گلگون سرشکم جلوه رنگین می‌کند

گریه من دشت را دامان گلچین می‌کند