چه نسبت است به مصر وجود بقعهٔ تن را

که این ز جملهٔ ویرانه های آن شهر است

به اهل راز چه نسبت رقیب بدگو را

لب پیاله کجا و زبان شانه کجا

متاع پاک ندارد به گفتگو حاجت

گرفته است سعیدا از آن زبان صدف

کمان ابروانت طرفه سخت است

که در تصویر هم نتوان کشیدن

ناز و کرشمه زینت و زیب ستمگر است

ورنه ز دلبری است که [دلبر] دلاور است

با خلق مجازی ز حقیقت خبری نیست

ز آن روی در ایشان ز محبت اثری نیست

چرا آن گوشهٔ ابرو ز من چون بخت می‌گردد

کمان بی‌چله چون بسیار ماند سخت می‌گردد

از جوهر خود جا به کمر خنجر او کرد

معراج کلاه است که جا بر سر او کرد

جهان به گوشهٔ تاریک و تنگ می ماند

که هر طرف بروی پیش روی دیوار است

صف به صف مژگان خونریزش به جنگ آماده اند

با وجود مردمی رحمی به مردم نیستش

راه می پویم شاید منزلی پیدا شود

کعبه می جوییم تا صاحبدلی پیدا شود

عقل را نور نماند چو شود موی سفید

شمع تاریک بماند چو شود وقت سحر

به نقش و خال و خط دهر دل مده زنهار

نه عاقلی است که گیری به دست خود دم مار

دلبرم منعم است و من درویش

من چو او او گدا شود چه کنم

ز خال پشت لب او تحیری دارم

که این سپند در آتش چرا نمی سوزد

هر نفس در دیده من طرح قیامت می‌کشم

انتظار جلوهٔ آن سرو قامت می‌کشم

با نظر بر لطف و احسانش کجا بد می‌کنم

حق به دست ماست گر عصیان بی‌حد می‌کنم

جز مهر ما ستارهٔ گرمی ندیده ایم

بی داغ در جهان دل نرمی ندیده ایم

کشت ما را انتظارت تیز ترا از نگاه

در نظرهای رقیبان گو شود عالم سیاه

به جان رسیده و از دل برون چو تیر شدی

مرا ز غم چو کمان کرده گوشه گیر شدی