ز ما آفرین بر جهان‌آفرین

که او را سزد بر جهان آفرین

برآرندهٔ مردم از تیره خاک

نگارندهٔ تن بدین جانِ پاک

فرازندهٔ ماه و مهر و سپهر

[...]

پذیره محمد سرِ راستان

کزو شد جهانی پر از داستان

به یک شب دو گیتی سراسر بدید

پس آنگه سوی قاب قوسین رسید

بُراق اسب بد جبرئیلش دلیل

[...]

اگر خویشتن را ببینی درست

به یزدان تو را راه باید نخست

تو خود خویشتن را ندانی همی

سخن بر زبان خیره رانی همی

از آوردگه چون نداری نشان

[...]

کس اندر جهان جاودانه نماند

تو را پیش یزدان بهانه نماند

تن تو به‌سانِ سپه ساخته است

ز دانش درفشی برافراخته است

همه مایهٔ تن به مغز اندر است

[...]

فزون گشته ده سال تا روزگار

برآشفت بر نامور شهریار

سر تاجداران ملکشاه شاه

از آنگه که شد سوی آن بارگاه

جهان همچو دریا درآمد به جوش

[...]