کوس تو اندر خوردنی، هر روزگار اندر منه

باد برگست و قفا سفت و سیل و عصا؟

به بخشش کف او ساعتی وفا نکند

اگر ستاره درم گردد و فلک ضراب

پیش او کی شوند باز سپید

چون تذروان سرخ و چون سرخاب

جغد که با باز و با کلنگان پرد

بشکندش پر و مرز گردد لت لت

شادی و بقا بادت و زین بیش نگویم

کاین قافیه تنگ، مرا نیک بپیخست

همچون رطب اندام و چو روغنش سرین

همچون شبه زلفکان و چون دنبه الست

حلقوم جوالقی چو ساق موزه است

و آن معده کافرش چو خم غوزه است

جوان شد حکیم ما، جوانمرد و دل فراخ

یکی پیرزن خرید، بیکمشت سیم ماخ

گفتم میان گشائی، گفتا که هیچ نایم

زد دست بر کمربند، بگسست او پرنداخ

الا تا زمی از کوه پدید است و ره از سد

به کوه اندر زر است و به ره بر شخ و راود

هر که بر درگه ملوک بود

از چنین کار با خدوک بود

دوستانم همه ماننده وسنی شده اند

همه ز آنست که با من نه درم ماند و نه زر

شاه ابوالقاسم بن ناصر دین

آن نبردی ملک نبرده سوار

زمین زراغنک و راه درازش

همه سنگلاخ و همه شوره یکسر

گر خنچه کند (عذرا) بر بامچه لم

بس تیز دهد خازنه اش از ره کس طر

نبود با او هرگز مرا، مراد دو چیز

یکی ز عمر نشاط و یکی ز شادی نیز

بدان رسید که بر ما بزنده بودن ما

خدای وار همی منتی نهد هر خس

همان که بودی ازین پیش شاد گونه من

کنون شدست دواج تو ای بدولی فاش

ای گرفته کاغ کاغ از خشم ما همچون کلاغ

کوه و بیشه جای کرده چون کلاغ کاغ کاغ

چو مشک بویا لیکنش نافه بوده ز غژب

چو شیر صافی، پستانش بوده از پاشنگ