هر چشمه به بحر همعنان ست اینجا

هر خاربنی ثمرفشان ست اینجا

از حاصل مرز و بوم بنگاله مپرس

نی خامه و هیمه خیزران ست اینجا

یارب سودی به روزگاران ما را

وجه گل و مل به نوبهاران ما را

صرف نمک و جو چه قدر خواهد شد

گنجینه این صومعه داران ما را

گر دل ز شرر زدوده باشم خود را

ور بر دم تیغ سوده باشم خود را

حاشا که ز تو ربوده باشم خود را

با خوی تو آزموده باشم خود را

ای دوست به سوی این فرومانده بیا

از کوچه غیر راه گردانده بیا

گفتی که مرا مخوان که من مرگ توام

بر گفته خویش باش و ناخوانده بیا

بر دل ز دو دیده فتح بابست این خواب

باران امید را سحابست این خواب

زنهار گمان مبر که خوابست این خواب

تعبیر ولای بوترابست این خواب

بینایی چشم مهر و ماهست این خواب

پیرایه پیکر نگاهست این خواب

بر صحت ذات شه گواهست این خواب

بیداری بخت پادشاهست این خواب

یک روز به ترک یاوه گویی غالب

رخ روز دگر به باده شویی غالب

زین توبه بی بقا چه جویی غالب

توبه تب نوبه است گویی غالب

غالب چو ز ناسازی فرجام نصیب

هم بیم عدو دارم و هم ذوق حبیب

تاریخ ولادت من از عالم قدس

هم شورش شوق آمد و هم لفظ غریب

در عالم بی زری که تلخ ست حیات

طاعت نتوان کرد به امید نجات

ای کاش ز حق اشارت صوم و صلات

بودی به وجود مال چون حج و زکات

خوشتر بود آب سوهن از قند و نبات

با وی چه سخن ز نیل و جیحون و فرات

این پاره عالمی که هندش نامند

گویی ظلمات و سوهن ست آب حیات

ای آن که به دهر نام تو شاهرخ است

پیوسته ترا به حضرت شاه رخ است

نازد به تو شه که باشد اندر شطرنج

امید ظفر قوی چو با شاه رخ است

غالب روش مردم آزاد جداست

رفتار اسیران ره و زاد جداست

ما ترک مراد را ارم می دانیم

وان باغچه ضبطی شداد جداست

کس را نبود رخی بدین سان که تراست

پاکیزه تنی به خوبی جان که تراست

گفتی که ز هیچ فتنه پروا نکنم

آه از غم چشم بدخویان که تراست

در خورد تبر بود درختی که مراست

خاییده آتش ست رختی که مراست

بی آن که تو بدنام شوی می کشدم

ناسازتر از خوی تو بختی که مراست

هستم ز می امید سرمست و بس است

دارم سر این کلاه در دست و بس است

گر ارزش لطف و کرمی نیست مباش

استحقاق ترحمی هست و بس است

زان دوست که جان قالب مهر و وفاست

گر دیر رسد پاسخ مکتوب رواست

زان اشک که ریخت دیده هنگام رقم

فی الجمله نورد نامه دشوارگشاست

هر کس ز حقیقت خبری داشته است

بر خاک ره عجز سری داشته است

زاهد ز خدا ارم به دعوی طلبد

شداد همانا پسری داشته است

آن را که عطیه ازل در نظرست

هر چند بلا بیش طرب بیشترست

فرق ست میان من و صنعان در کفر

بخشش دگر و مزد عبادت دگرست

خوابی که فروغ دین ازو جلوه گرست

در روز نصیب شاه روشن گهرست

پیداست که دیدن چنین خواب به روز

تعجیل نتیجه دعای سحرست

آن را که ز دست بی زری پامال ست

رسوایی نیز لازم احوال ست

ما خشک لبیم و خرقه آلوده به می

ساقی مگرش پیاله از غربال ست