چو دل روشن بود گلشن

چو گلشن دل شود روشن

تا شنید این جان مسکین بویی از آن زلف مشکین

تازه شد زان بوی مشکین داغها بر جان مسکین

از تو کجا چاک نیست سینه به ناخن

تا بنویسم بحشر شرح تغابن

گر دمی زین کشی زیر پا بر سمند

گردنی کی رهد چون رهی از کمند

با زلف شب بنفشه شبه ساختستمش

نی نی شبست تیره بنشناختستمش

پروانه شمع تو شد دل کز وفا دارد نشان

پروانه وصلش مده کش غم بخون دارد نشان

بی تو سمن مشک که بر رخت ریخت

خاک سیاهی بسر بخت بیخت

ورد رخت دید جان وصف تراورد ساخت

گردترا یافت دل حاصل خود گرد باخت

ز شوق روی تو دیدن بدرد و داغ خوشیم

ز ذوق کوی تو دامن زگشت باغ کشیم

دل ز تو در ملکت جان زد علم

من ز تو دل زنده هم از اولم

ای داده دوای دردم از دردی دن

من با تو خوشم گر تو خوشی هم با من

مست نظریست نیک بین عیب مکن

تلخی منما شیشه عیشش مشکن

طی نکند ثابته و سایره

گر بکشد کلک تو یک دایره

ما بثنای تو نه شایسته ایم

چون تو خداوندی و ما بنده ایم

دل تو خواند بعرش وانجم

و نحن اقرب الیه منکم

زهر در دست دوستانش نوش

نوش در کام دشمنانش نیش

فلک شد بنده درگاهت از بهر سرافرازی

بود کلک ترا خال و خط رنگین

که سوزد حسن خطت صد دل سنگین

بی زبان کشته ز خود بلبل دلسوخته رفته

مگر از صاحب سیف و قلم اشعار شنفته

در از سخنت نبود دلجوتر و زیباتر

طوطی بسخن گفتن نبود ز تو دلجوتر

دشمنت را مباد جز دل بریان

هیچ دل سوز بهر دیده گریان