از آن گذر گه باغست همچو خلد اکنون

که باد روح فزایست همچو جان به گذار

لوای گل که مخلد بود اگر نه بود

که جان برد ز جفای وی و ستیزه خار

وزید بوی بهشت و قصور ماست ز هوش

[...]

خبر چو یافته زلف شب از بنفشه دگر

چنین بروی شبست از چه جعد تیره شعار

طریق دلبریش بین که ساختست ز مشک

بنفشه دامی و انداختست مشک تتار

بنور گل چو دل روشنان بود گلشن

چو گلشنش دل شوریده روشنست انار

تا بر چه نسق وجه تو زد چرخ رقم

کان شمع نظر کشیده نیکو بقلم

کر خط تو دیده بنده نادرا

بر خط تو سجده کرده ظاهرا

هوا بسبزه گهر ریخت بلبل آب از چشم

تو لاله وار نشین چشم جان پر خون دار

دگر بروی خوش گل که دیده دوخته مرغ

چو دیده ز آتش گل سوخت پاو سر هموار

وجود نافه گل را بخور مشک دهد

ز شمع غنچه اگر شعله سرکشد زانوار

لبان غنچه بجو گر شراب مشکین بوست

چو لاله هر چه بر افروخت چهره دوست مدار

تو نرگسش که بود سحر سامری بنگر

ولیکن این بود از عین دلبری بیمار

پی چه بسته زبان گشته گم ز خود بلبل

مگر گشاده زبان صاحب یمین و یسار

نظام دین علی شیر بیشه اسلام

که یافت لوح و قلم از شعارش استظهار

امور حشمت ازو خاتمه پذیرفته

[...]

مروجی که چنان تازه ساخت جان سخن

که بسته چشم خرد از تصورش افکار

ملایک از طلب همدمیش بر در و بام

ملوک از طمع محرمیش بر در بار

یقین که هم علم عدل بر فرازد وی

یقین که هم جگر ظلم را گدازد زار

رمیده است کنون از ممالکش زان جور

که او بامر تدارک سرش کند بردار

عجب مدار ز دستش که کرده ام مانند

به بحر نیل که جاری بود از و انهار

لطایف کرمش کام خلق شهری داد

کف عنایت او شد چو بحری از ایثار

یکی که وی نهدش زهر فی المثل در دست

بگو بنوش که در کام اوست نوش گوار

شراب در دهن دوستانش نوشین طعم

شکر ببخت بد دشمنانش نیش خمار

یگانه آ سخنت را چو پیک باد آرد

دلی که مرده بود زنده سازد آن گفتار

رسانده یی تو بدان پایه سخن کامروز

جهان گرفته قیامت زصیت استشهار

بجز تو کیست که آرد بنظم بیگه و گه

[...]

اگر چه دل بتوا برار را قرین خواند

ولی کمند بدین حسن اعتقاد بر آر

دل تو ره بحق از عرش و انجمش بیش است

بعالمی که کمند از گمان درو اخیار

وکیل رزق تویی ای بزرگوار از لطف

نسیم خلق تو این مژده داد در اقطار

خیال فتنه و غمزش گرفته است گلاب

به شیشه کرده ز پاست گلاب از آن عطار

و رای طبع تو در از سخن که میبارد

تو طوطیی بسخن گفتن و شکر منقار

از آنجهت که نبودت زروی معنی مثل

نبود عقلش ازین دعوی تو استکبار

هنر بعهد تو دلجوترست و زیباتر

[...]

دم مجادله تنها نه شورت از فضل است

که تیغ قهر تو بشکست قلب صد قهار

بدست فضل تو نقد هنر کرمها نیست

که هست گنج نهانت کرامت از دو ار

عقود گوهر و دامان زر تو افشانی

به خلق یا شده ریزان ز باد برگ بهار

دری که بر سر خاصان کف تو میبارد

نریخت ابر چنان ژاله و ندید بحار

و جاهتت فلک از چهره ملک جوید

که آدمی نبود اینچنین تمام عیار

یقین که یک قدم اندر سحر همی نچمند

که سوی تو ندمند آیتی ذوی الاذکار