ای آنکه بعشوه نرگست صف شکن است

دلجویی صورتت بوجه حسن است

شمشیر کشیده خون خصمت ریزد

مریخ که پادشاه شمشیر زن است

ای نرگس مستت آهوی شیر شکار

افتاده بصورت تو صد نقش و نگار

چشمت شه خوبان بود و غمزه وزیر

کم دید کسی وزیر شمشیر گذار

ای کاهوی تو صید بود صد شیرش

خورشید رخت کسی نه بیند سیرش

هر کس که بکوی تو دمی جان گرفت

زانجا نتوان راند به ده شمشیرش

ای چشم تو در کشتن عشاق دلیر

هرگز نشود دیده ز دیدار تو سیر

خوشباش که از جوهر افلاک قضا

آهخته بفرق دشمنت نه شمشیر

ای کز تو نه دل گزیر دارد نه گذر

غیر از تو دو عالمم نیاید به نظر

گفتی که مرا به هشت جنت مفروش

هست این سخنم ز هشت شمشیر بتر

ای آنکه دو آهوی تو بر شیر زنند

چونست که ناوکی بمن دیر زنند

شاهنشه خوبانی و در بندگیت

هفت اختر چرخ هفت شمشیر زنند

ای آنکه زبون آهویت صد شیر است

سر پنجه آفتاب دستت زیر است

بر خصم تو شمشیر کشد از همه سو

کز شش جهت او سزای شش شمشیر است

ای برده هزار دل به یک نرگس مست

مرغ دل کس ز دام زلف تو نجست

بهر عدویت ز پنج انگشت اجل

استاده زمانه پنج شمشیر بدست

ای آنکه فلک گشادم از وصل تو داد

بی وصل توام گشایش از دهر مباد

شمشیر تو زد ترک فلک از همه سو

زان چار طرف بچار شمشیر گشاد

ای آنکه ز غمزه میزنی دشنه تیز

برخیز و به عشوه خون این خسته بریز

چشمان تو غمزه سه شمشیر زنند

کس چون بسه شمشیرزن افتد بستیز

ای آنکه لبت رونق شکر شکند

چشم تو بغمزه صید دلها فکند

جز غمزه شوخ آندو چشم خونریز که دید

شوخی که بیکدست دو شمشیر زند

ای کز ستمت در دهن صد شیرم

بی روی تو از زندگی خود سیرم

مژگان تو گر هزار شمشیر کشد

باری من از و هلاک یک شمشیرم