‏«هر کس ز فلک به فضل فایق باشد

شاید که به بندگیش لایق باشد

بر عرش برین مبارکش باد خرام

آنکس که چو من غلام صادق باشد»‏

این آینه خانه از وفور لمعان

وز صافی و روشنی بود چشم جهان

نواب درو نشسته چون مردم چشم

خدام به دورش زده صف چون مژگان

پندِ پدرانه، پیشِ اربابِ ذَکا

تریاق آمد گرچه بود زهرنما

چون عقدِ گُهَر، نصیحتِ تلخ، مرا

ماری‌ست که مُهره باشد از سر تا پا

در بتکده و کعبه نباشد «جویا»

مطلوب به‌جز معرفتِ ذاتِ خدا

مقصود یکی‌ست مؤمن و کافر را

منظور یکی‌ست دیده گو باش دو تا

لعلی آخر چه بود آواخ تو را

ای کاش به بر کشیدمی آخ تو را

بودی دُرِ ناسفته ز قیمت انداخت

آن بدگهری که کرد سوراخ تو را

یارب چه شد آن دلبر دل سخت مرا

ننواخت به وصل این دل صد لخت مرا

سنگ ره وصل یار شد آخر کار

این خواب گرانی که بود بخت مرا

ای سید عالم بده انعام مرا

زیبای قبای صحت اندام مرا

خواهم کنی ای سید کونین به لطف

شیرین از شربت صفا کام مرا

تخمی است غمت بدل فشاندیم او را

وز آب دو دیده بردماندیم او را

بالید چنان که ما در او گم شده ایم

بنگر کآخر کجا رساندیم او را

الله طلبیست کار اللهی را

سیری نبود نعمت آگاهی را

کی درد طلب کم شود از شربت وصل

دریا نبرد تشنگی ماهی را

تا چند ز معشوق بمانی به حجاب

از خویش دمی برآی یعنی ز نقاب

شد هستی ما حجاب ما در ره عشق

خود پردهٔ خود شدیم چوم چشم حباب

خواهی که بدستت افتد آن در خوشاب

جویا به سوی بحر حقیقت بشتاب

در عشق مجاز هر که خود را در باخت

از سیل سراب خانه اش گشت خراب

در بزم چو نیست گفتگوها به صواب

در بستن لب دیده دلم فتح الباب

هر جا که بود زان درازی چون موج

لبریز خموشی است دهانم چو جناب

کم دیدن این چشم سیاهم بگداخت

آزرم تو ترک کج کلاهم بگداخت

چون پرتو شمع بر زمین پهن شده است

از شرم رخ تو تا نگاهم بگداخت

گر عاقل و دیوانه و گر زاهد و مست

باید همه را رخت ز دنیا بر بست

بر دهر مبند دل که مانند حباب

آماده نیستی است هر هست که هست

خود را هر کس ز راستیها آراست

پیش ابنای دهر خار دلهاست

هر سفله که پشت و روی او نیست یکی

در باغ زمانه میرزای رعناست

شاهنشاها کف تو بحرین عطاست

تقوای تو زیب سلطنت نام خداست

زینت بخش صلاح باشد کرمت

در دست تو سبحه چون گهر در دریا است

بی کینه دلم به سینه از فضل خداست

آئینه خاطرم نه محتاج جلاست

از هر که غباری به دلم جای گرفت

چون گرد یتیمی گهر عین صفاست

دنیاداری با علم به مردن عجب است

فکر خواب و خیال خوردن عجب است

چون هست یقینت که سفر باید کرد

اندیشهٔ زاد ره نکردن عجب است

این سرو قد تو گلبن امید است

خال سیهت مردم چشم دید است

ابروی تو مصرع هلال عید است

رخسار تو حسن مطلع خورشید است

هستی نخلی است مرتضایش ثمر است

بیگانه ز حق هر که ازو بی خبر است

گردون بی او سریست خالی از مغز

مغز این سر علی والاگهر است