برهمن دختری دیدم به دیری

که بت در سجده ی او سر نهاده

هنوزش گردن شیران خونریز

نداده زحمت سیمین قلاده....

شکر کز خواجه گرفتم طلب خویش سلیم

مرد عاقل زر خود را به چنین کس ندهد

که ازین دست به آن دست چو گیرد زر را

تا قیامت، به همان دست، دگر پس ندهد

بس که می‌ترسم میان ما و او

در حساب دوستی افتد غلط،

نامه‌ای هرگه فرستم سوی او

بر قلم خطی کشم چون چوب‌خط!

زان دشمن نزدیک که دورش نتوان کرد

ناچار گزیری نبود همنفسی را

پیداست بر ارباب فراست که ندارد

افشاندن دم فایده، اسب مگسی را

فراوان تاجداران را که از مرگ

ز ملک و مملکت شد دست کوتاه

جهان را خاتم فیروزه ای دان

که نقش او بود الملک لله

درین دریا که از آشوب طوفان

نرفته موجش از گرداب بیرون

خوش آن کس کو تواند برد چون ابر

گلیم خویش را از آب بیرون

امینا طوطی بلبل ترانه

که باشد بر زبان ها گفتگویش

ز آواز خوشش دف رفته از هوش

ازان آبی زند هردم به رویش

خواجه بشنو حدیث راست ز من

هست مستوره ای ترا به حرم

که به هرکس رسد، ازو گیرد

همچو آیینه نطفه ای به شکم

ای که خورشید چو آیینه ز خجلت رو ساخت

خامه چون پرده گشا گشت خیالات ترا

گر ندادند ترا حسن خط آزرده مباش

پای طاووس بود خامه کمالات ترا

هرچه شاهان عصر ما دیدند

جانب مخزنش روانه کنند

پر عجب نیست گر چو حمامی

آب را نیز در خزانه کنند!

هر که نخل بلند طبع مرا

دید، از اقتضای طالع پست،

سنگ از بس به شاخسارش زد

استخوان های میوه را بشکست

چو سامان عشرت مهیا شود

شراب آن زمان گر بنوشی رواست

به دست تهی ساغر می مگیر

که گل شاخ بی برگ را بدنماست

چو سرنوشت کسی گشت در جهان کاری

علاج نیست بجز رفتن از پی آنش

دم فرس چو پی راندن مگس آمد

کند زمانه پس از مرگ هم مگس رانش

در مجلس وصل یار ای دل

تا کی گویی ره سخن نیست

چون کار کسی به حرف افتاد

راه سخنی به از دهن نیست

با هرکه نشنید نفسی، خواجه حسن را

از گاو و ز گوساله ی خود، گفت و شنید است

از بس که سیاهی زند از ماست به مردم

باور نکنم گوید اگر ماست سفید است

چشم بد دور، خواجه را پسری ست

که همه زیرکی و ادراک است

چه عجب گر ضعیف و خرد افتاد

که چو خشخاش، تخم تریاک است

هست کارم به مجلسی که درو

حرف با لب چو خنده بیگانه ست

چند پاس ادب کسی دارد؟

انجمن نیست این ادبخانه ست!

ای آن که به مدح تو ز من آنچه سزا بود

راضی نشدم تا همه را ذکر نکردم

تا چند کنی فکر، پی جایزه دادن

در گفتن شعر این همه من فکر نکردم!

کار با جمعی مرا افتاده در بحث سخن

بی سر و پا جمله همچون ساکنان بادیه

هرزه گویی چند همچون سرخوشان انجمن

مرده رنگی چند همچون تشنگان بادیه

صاحب مال و جاه را ز جهان

آفتی نیست تا بود زنده

زان که هر جا دعا و تعویذی ست

همه باشد به نام دارنده