بدخواه کسی به مقصد خود نرسد

یک ظن نبرد تا به خودش صد نرسد

من نیک تو خواهم و تو بدخواه منی

تو نیک نبینی و مرا بد نرسد

تا تو دل را زکبر و زشهوت و آز

وز حقد و حسد بجملگی نکنی باز

بویی ز وصال او نیابی هرگز

خواهی تو به روزه باش و خواهی به نماز

گر کعبه کنی خراب از بدخویی

وز آب جفا نقش شریعت شویی

باشد به از آن که همنشین خود را

در پیش ستایی وز پس بدگویی

این جلوه گری به خلق راهی دگر است

بنمودن خویش پایگاهی دگر است

مقصود تو از گوشه کلاهی دگر است

از ره دوری که راه راهی دگر است

آن را که هوای نفس او معبود است

با خلق تو بودنش همه مقصود است

من بندهٔ آن کسم که در چهرهٔ خود

آن رنگ نماید که در او موجود است

مردم همه از زرق و فسون محرومند

وز جان و دل بوقلمون محرومند

اندیشهٔ تو جان و جهانی ارزد

سبحان الله که خلق چون محرومند

رازت همه دارای فلک می داند

کز موی به موی و رگ به رگ می داند

گیرم که به زرق خلق را بفریبی

با او چه کنی که یک به یک می داند

در دل همه شرک و روی بر خاک چه سود

زهری که به جان رسید تریاک چه سود

ای غرّه به ظاهرت که آراسته ای

با نفس پلید جامهٔ پاک چه سود

دوری ز برادرِ نه صادق بهتر

دوری زبرادر منافق بهتر

خاک قدم یار موافق حقّا

از خون برادر منافق بهتر

یاران زمانه پیچ پیچند همه

سودازدگان بی علاجند همه

بر هیچ مرید بد به هیچی منگر

قصّه چه کنم دراز، هیچند همه

میدان فراخ و مرد میدانی نه

یک مرد از آنها که تو می دانی نَه

مردان بینی به بایزیدان مانند

در باطنشان بوی مسلمانی نَه

تو لایق نکته های باریک نئی

جز درخور طبع تنگ و تاریک نئی

من فاسقم از حضرت او دور نیم

مسکین که تو زاهدی و نزدیک نئی

مادام که بار عقل هستی باقی است

از ظلمت جهل وانرستی باقی است

اندر نظر روح تو تا ما و من است

در نفس تو شرک و بت پرستی باقی است

یک جرعهٔ می زملک کاوس به است

وز تخت قباد و مردی طوس به است

هر صبحدمی که فاسقی آه زند

از زاری صوفیان سالوس به است

ای دل به صلاح اگر نشستی برسی

وین لشکر نفس اگر شکستی برسی

خود را به ریا چند نمایی زاهد

گر بنمایی چنانک هستی برسی

بی دیده اگر راه روی بی خبری است

تمکین مطلب ازو که او رهگذری است

قومی که مکرّمند از گفتهٔ حق

تشبیه به گاو و خر کنی عین خری است

آنچش نه از انبیا و از خود واداشت

مردان به حیل نشاید از خود واداشت

نابودن بد توان ولیکن نتوان

بدگویان را زگفتن بد واداشت

آن را که حرامزادگی عادت و خوست

عیب دگران به نزد او سخت نکوست

معیوب همه عیب کسان می طلبد

از کوزه همان برون تراود که دروست

در حق من ار یکی وگر صد گوید

بدگوی همیشه صفت خود گوید

چون نیکی خویشتن به من می بخشد

نیکش بادا هر که مرا بد گوید

بی هیچ یقین چو بدگمانی باشی

بد باشی اگر چه نیک دانی باشی

تو عمر به بد گفتن من صرف مکن

من سود کنم تو در زیانی باشی