دلبر که به حسن او نبودست و نه هست

آمد بر من دوش نه هشیار، نه مست

او مست زباده بود و من مست از حسن

او آمده در عتاب و من رفته ز دست

در عالم عشق طور، طور غم تست

در دور زمانه جور، جور غم تست

در ساغر دیده زان مدامست مرا

خونابه ی دل که دور، دور غم تست

آن شب که ملازم فروغ روز است

و آنروز که شب بروز مهرافروز است

عقد شکن زلف بت سیم تن است

خورشید رخ خوش پسر زر دوز است

راهی ز زبان ما بدل پیوستست

کاسرار جهان جان در آن ره بستست

تا هست زبان بسته، گشاده است آنرا

چون گشت زبان گشاده آن ره بستست

تا حاصل دردم سبب درمان گشت

پستیم بلندی شد و کفر ایمان گشت

جان و دل و تن حجاب ره بود و کنون

تن دل شد دل جان شد و جان جانان گشت

کی فتنه ی نرگس تو در خواب شود

چند از رخ تو زلف تو در تاب شود

لؤلؤ بنما، ز لعل، تا درّ خوشاب

در کام صدف ز شرم او آب شود

شیرین دهنت چون صفت جان دارد

خود را سزد ار، ز دیده پنهان دارد

آن چشمه که خضر یافت زو آب حیات

لعل تو بهر لطیفه ی آن دارد

هرگه که دل خسته در آن می کوشد

کز ساغر چشمم، می لعلت نوشد

عناب لبت، مردمک چشم مرا

گوید: مگرت هنوز خون می جوشد؟

ز آن پیش مرا که روح در پرده شود

نشگفت گر از روح تو پرورده شود

لطفی کند آزرده دلم را نفسی

لعلت که ز لطف نفس آورده شود

نشناخته ای، ای دل بیدانش و درد

خاک از زر و سنگ از گهر و خار از ورد

در سایه فسرده، لاف خورشید زنی

ای سایه دیوار طبیعت پر ورد

بی روی تو، ای شیفته از روی تو خور

دریا گردد، کنارم از خون جگر

در آرزویت، چو مویت اندر تابم

تا بر دگری تافتی ای نور بصر

جانا می لعل ارغوانیت که داد

دو شینه شراب کامرانیت که داد

مطرب چه ترانه زد حریف تو که بود

ساقیت که بود و دوستکانیت که داد

ای دل غم این جهان بیهوده مخور

بیهوده نئی غمان بیهوده مخمور

چون بوده گذشت و، نیست نابوده پدید

خوش باش و غم جهان بیهوده مخور

ای زلف و رخت چو ظلمت و نور بهم

یا همچو، صبا و شب دیجور بهم

ماننده آفتاب و حربا شب و روز

تا کی نگریم هر دو از دور بهم

ای از پی دیدار تو ام در سر چشم

با مهر رخ تست مرا در خور چشم

از دل نگرم در تو، نه از دیده که هست

دیدار تو جان و جان نیاید در چشم

ای برده خیال تو مرا خواب ز چشم

هجران توام گشوده سیلاب ز چشم

در فرقت تو یکنفسم خالی نیست

خاک از سر و آتش از دل و آب ز چشم

آن ماه که پرورده ی مهر اویم

دی گفت غزل مگو که من می گویم

گفتم چو حدیث زلف و خال تو رود

دانی که بگفتن غزل نیکویم

در دور سپهر مهر ساقی مائیم

سر مست مدام اشتیاقی مائیم

در آینه ی وجود کردیم نظر

مائیم که ما نه ایم و باقی مائیم

بی روی تو گرزآنکه نمی داشت دلم

هم چشم وفا از تو همی داشت دلم

تو چشم دل منی و در معرض جان

از چشم خود این چشم نمی داشت دلم

ای نه فلک از کلک تو در تحت رقوم

وی یافته از تو رونق احکام نجوم

نی نی غلطم، غلط که جز خط تو نیست

امروز محیط مرکز علم علوم