آنکس که مهیا بودش وجه معاش

وز دور فلک نباشدش هیچ خراش

دانم بکمالش نرسد نقصانی

بر خاطر اگر بگذرد اندیشه ماش

آنکس که بود بعلم و حکمت عالی

بر گفته او نقیض آرم حالی

گوید که خلاء نزد خرد هست محال

کندوله من هست زگندم خالی

ایدل همه حاجتی روا باد ترا

لیکن ز من اینمژده ترا باد ترا

کز هر که نشان بخت تو پرسیدم

گریان شد و بس گفت بقا باد ترا

ای تازه تر از برگ سمن روی ترا

صد عاشق شیداست بهر کوی ترا

مویت بمیان میرسد و طرفه تر آنک

هرگز نرسد میان بیک سر موی ترا

آئینه جان تیره اگر نیست ترا

پس بهر چه بر دوست نظر نیست ترا

در آینه از وی اثری میطلبی

آئینه همه اوست خبر نیست ترا

از خرد و بزرگ هر که دیدست مرا

بر مردم چشم خود گزیدست مرا

گر بد منم آنها ز چه با من نیک اند

بس بد که توئی کز تو رسیدست مرا

ای حاصل عمرم از تو بدنامی‌ها

در کام دل من از تو ناکامی‌ها

من سوختم از عشق و تو باور نکنی

از سر بنه ای نگار این خامی‌ها

ایزد بوجود از عدم آباد مرا

آورد و هر آنچ بایدم داد مرا

چون جمله بنای کار او بر دادست

دانم نکند شمار بیداد مرا

آنخواجه که سروریست بر خلق او را

هست اطلس آسمان کم از دلق او را

پیشش چو دوات هر که سر باز نشد

بر زد چو قلم دوده سر از حلق او را

ای ساقی گلرخ بیار آن آب آتش فام را

غائب مدار از دست می در بزم خسرو جام را

آن خسرو خسرو نشان توکال قُتلُغ کز فلک

ناهید بهر مطربی آید به بزمش نام را

گر کار بکام آرزو نیست مرا

میل طلبش بهیچ رو نیست مرا

در عرصه میدان سخن مردی مرد

زانم که چو زن رغبت شو نیست مرا

دل باز بسوداش در انداخت مرا

و اندر کف صد شور و شر انداخت مرا

سودی نکند غم زیان خوردن من

من بعد که خانمان برانداخت مرا

خوش نیست دل خسته ریش از تو جدا

هستیم نه بر مراد خویش از تو جدا

زین پس اگرم بخت رساند بر تو

دیگر نشوم بتیغ و نیش از تو جدا

گل را بسحر نظر ربا کرد صبا

واراست و سوی چمن آورد صبا

گل هست عروس پاکدامن کو را

اندر تتق چمن بپرورد صبا

تا بر تن آزرده تب افتاد مرا

یکروز نکرد هیچکس یاد مرا

تا من بزیم ثناء تب گویم از آنک

تب بود که پشت گرمیی داد مرا

یا رب ز خرد مدار محروم مرا

میدار بنام نیک موسوم مرا

پیرایه تو داده ئی مرا گوهر نظم

عاطل مکن از گوهر منظوم مرا

در وی زده ایم دست او داند و ما

وز جام وییم مست او داند و ما

گر زاهد و عابدیم و گر فاسق و رند

هستیم چنانک هست او داند و ما

نائی که جمال دلستانست او را

لبها چو عقیق در فشانست او را

در چنگ وی ار ناله کند نای رواست

دم در دهدش ناله از آنست او را

گفتم صنما غم رهی نیست ترا

وز درد درونم آگهی نیست ترا

هرگز نکنی دوا بسیب ز نخم

گفتا که کنون به از بهی نیست ترا

حسنت که بر او روح نظر داشت مرا

دائم لب و دیده خشک و تر داشت مرا

هم ز اول کار چون سرماش نبود

در پای غمت ز دست برداشت مرا