برخیز و بیا که خانه پرداخته‌ام

وزبهر ترا پرده برانداخته‌ایم

ای دوست بمرگ آن چنان خرسندم

صد تحفه دهم اگر کنون بکشندم

جانم از درد تو خونین بود دوش

مونسم تا روز پروین بود دوش

ناله من تا بوقت صبحدم

یا غیاث‌المستغیثین بود دوش

مردان رهش بهمت و دیده روند

زان در ره عشق هیچ پی پیدا نیست

بخدای ار کسی تواند بود

بی خدای از خدای بر خوردار

از هر چه بجز می است کوتاهی به

وانگه ز کف بتان خر گاهی به

سوری که درو هزار جان قربان است

چه جای دهل زنان بی سامان است

هر مور کجا قطع کند این ره را

کین ره نه بپای هر کسی بافته‌اند

تو چون موری و این راهی است همچون موی بت رویان

مرو زنهار بر تقلید و بر تخمین و بر عمیا

جبرئیل اینجا اگر زحمت دهد خونش بریز

خونبهای جبرئیل از گنج رحمت باز ده

عالمت خفته است و تو خفته

خفته را خفته چون کند بیدار؟

بهرچ از دوست و امانی

چه زشت آن حرف وچه زیبا

گر با همه‌ای چوبی منی بی همه‌ای

وربی‌ همه‌ای چو با منی با همه‌ای

در عشق یار بین که چه عیار میرویم

سر زیر نهاده چو شطار میرویم

در نقطه مراد بدین دور ما رسیم

زیرا بسر همیشه چوپر کار میرویم

جانی که هست مان فدی یار کرده‌ایم

[...]

تا ز خود بشنود نه از من و تو

لمن الملک واحد القهار

آفرینش را همه پی کن به تیغ لااله

تا جهان صافی شود سلطان الا‌الله را

جل خالی کن که شاه ناگاه آید

چون خالی گشت شه به خرگاه آید

کی بود ما زما جدا مانده

من و تو رفته وخدا مانده

پس زبانی که راز مطلق گفت

راست جنبید کو اناالحق گفت

عمری است که در راه تو پای است سرم

خاک قدمت بدیدگان میسپرم

زان روی کنون آینه روی توم

از دیده تو بروی تو مینگرم

یا ایها البرق الذی تلمع

من ای اکناف الحمی تسطع