... دلداری سفینه به گرداب می کنی

ما همچو داغ لاله سیه روزگار و تو

سیر سمن فشانی مهتاب می کنی ...

در چمن چون باغدار لاله گون خود گذشت

غنچه گل از سر یک مشت خون خود گذشت

تا ز می چهره گلرنگ تو افروخته است

جگر لاله عذاران چمن سوخته است

از رگ ابر هوا دسته سنبل شده است

از گل و لاله زمین یک طبق گل شده است

از شراب لاله گون همت دوبالا می شود

هر که نوشد آب این سرچشمه رعنا می شود

چنین از می گر آن سیب زنخدان لاله گون گردد

سرانگشت سهیل از زخم دندان جوی خون گردد

هر داغ درین لاله ستان خیمه لیلی است

هر خار بنی پنجره شمع تجلی است

می مدام دل لاله را سیه دارد

خدا ز عافیت دایمی نگه دارد

به روی لاله و گل هر که می نمی نوشد

فسرده ای است که خونش به خون نمی جوشد

سوز داغ دلم ای لاله تو نشناخته ای

ورقی چند به بازیچه سیه ساخته ای

روزگاری شد دل افسرده دارم در بغل

جای دل چون لاله خون مرده دارم در بغل

اگر چه لاله طورست روی روشن او

چراغ روز بود با بیاض گردن او

چند غم از دل به اشک لاله گون شوید کسی

تا به کی از ساده لوحی خون به خون شوید کسی

فزود تیرگی خاطر از ایاغ مرا

بنفشه گل کند از لاله چراغ مرا

چو داغ لاله مرا در حدیقه هستی

به پاره دل و لخت جگر مدار گذشت

بر سینه نعل و داغم بس لاله و گل من

تا کی نگه چرانم در باغ و راغ مردم

زین دودمان ندیدیم خونگرمی شراری

باید در آتش افکند چون لاله دودمان را

از بس که آشیان بود بر عندلیب ما تنگ ...

باران سنگ فتنه اگر دیرتررسد

از خود چو لاله رخنه برآرد ایاغ ما

نخل از چه ره بلند شود گل کجا دمد ...

گر بود بند قبا از موی گل باریکتر

می کند همرنگ داغ لاله پهلوی ترا

... نسیم نرگس مستت کند چون شهرپیمایی

به جای لاله روید ساغر سرشار در صحرا

طریق اختلاط شهریانم یاد می آید ...