... اوست شهنشاه نطق شاید اگر پیش شاه

راه ز پس وا روند لشکر و ارکان او

کوزه فصاد گشت سینه او بهر آنک ...

... با بختیان همت و با پختگان درد

راه هزار ساله بریدم به صبح گاه

رستم ز چار آخور سنگین روزگار ...

... کید حسود بد نسب با چون تو شاه دین طلب

خاری است جفت بولهب در راه طاها ریخته

خصم از سپاهت ناگهی جسته هزیمت را رهی ...

... هم سال آدم آهنش در حله آدم تنش

آن نقطه بر پیراهنش چون شیر حوا ریخته

از هند رفته در عجم ایران زمین کرده ارم ...

... چشم بزغاله بر آن خوشه که خرمن کرده شب

داس کژدندان ز راه کهکشان انگیخته

نقش جوزا چون دو مغز اندر یکی جوز از قیاس ...

... هرگز کس از کیان ره کعبه نرفته بود

تو رفته راه کعبه و فخر کیان شده

آن آرزو که جان منوچهر داشته ...

... هستند ده ستاره و نه حور با دلت

همراه هشت جنت و هفت آسمان شده

گر شاه بانوان ز خلاط آمده به حج ...

... کعبه برکرده عرب وار آتشی کز نور آن

شب روان در راه منزل منزل آسان آمده

کعبه استقبالشان فرموده هم در بادیه ...

... گر مسلمان بود عبدالله بن سرح از نخست

باز کافر گشته و در راه کفران آمده

بود کعب بن زهیر از ابتدا کافر صفت ...

... از سر چار حد دین شحنه کفر بر گری

در عقبات راه دین بهر عقوبت غزان

تیغ تو دوزخی کند آب سنانت آذری ...

... گر دلم دادی که شروان بی جمالش دیدمی

راه صد فرسنگ را زین سر بسر پیمودمی

جانم ار در نیم تیمار فراقش نیستی ...

در ظاهر اگر دست نظر کوتاه است

دل را همه جا یاد تو خضر راه است

از روز و شبم وصل تو خاطر خواه است ...

... چون نان تو موری نخورد مایده چیست

چون منقطعان راه را نان ندهی

پس ز آمدن فید بگو فایده چیست

... و آن جان که وجود بر تو افشاند رفت

تن بی دل و جان راه تو نتواند رفت

اسبی که فکند سم کجا داند رفت

در راه تو گوشم از خبر باز افتاد

در وصل تو چشمم از نظر باز افتاد ...

بخت ار به تو راه دادنم نتواند

باری ز خودم خلاص دادن داند ...

ای چرخ مهم را ز سفر باز آور

در ره دلش از راه ببر باز آور

حال دل من یک به یک از من بشنو ...

احکام شریعت است چون شارع عام

بیرون مرو از راه شریعت یک گام

هرکس که سر از حکم شریعت پیچد ...

... بدرود کنان کرد گذر در کویم

گفتم که ز راه راه و دل دل کم کن

بنگر که من آه آه و دل دل گویم

... انگشت شد انگشت و قلم ز آتش آه

هم بی قلمش کاتب گردون صد راه

بگریست قلم وار به خوناب سیاه

... در روزه مرا بیست و ششم بود از ماه

دیدم رخ او روزه گشودم در راه

دی صبح دمان چو رفت سیاره به راه

سیاره اشک ریخت صد دلو آن ماه ...