دل از غم عشق گلرخان بی تاب است

آغشته به خون چو لاله ی سیراب است

هر جزوی ازان بود بر نوخطی ...

... از سبزه زمانه عرصه ی کشمیر است

وز لاله چمن دیار داغستان است

... در بزم ز جوش گل ز بس جای نماند

استاده چو لاله بر سر پای قدح

نوروز تو از گل به قدح سازی باد

با لاله رخان کار تو گلبازی باد

اوراق نشاط را به بزمت دایم ...

... از خنده ی گل ابر بهاری تر شد

از لاله و گلگشت چمن همچو بهشت

عالم ز بهار عالم دیگر شد

تا شد مه من سرو گلستان طبش

از لاله و گل پر است دامان طبش

روزی که خراب می کنی عالم را ...

... آزر بت تراش یعنی می

همچو لاله به آبرو دایم

می کنم من معاش یعنی می ...

ز ابر دست ساقی جسم خشکم لاله زاری شد

که در دل هر چه دارد خاک از باران شود پیدا

نه بوی گل نه رنگ لاله از جا می برد ما را

به گلشن لذت ترک تماشا می برد ما را

شبنم نکرد داغ دل لاله را علاج

نتوان به گریه شست خط سرنوشت را

غافل مشو که وقت شناسان نوبهار

چون لاله بر زمین ننهادند جام را

ز من به نکته رنگین چو لاله قانع شو

که از برای درودن نکشته اند مرا

مانند لاله سوخته نانی است روزیم

آن هم فلک به خون جگر می دهد مرا

بس که دیدم سردمهری از نسیم نوبهار

باده خون مرده شد چون لاله در ساغر مرا

بنه بر طاق نسیان زهد را چون شیشه خالی

درین موسم که سنگ از لاله جام آورد مستان را

ازان ز داغ نهان پرده برنمی دارم

که دست و دل نشود سرد لاله کاران را

دعوی سوختگی پیش من ای لاله مکن

می شناسد دل من بوی دل سوخته را

شیوه ی ما سخت جانان نیست اظهار ملال

لاله ها بی داغ می رویند از که سار ما

از خون چو داغ لاله حصار دل من است

هر جا که بوی خون شنوی منزل من است

سیل در بنیاد تقوی از بهار افتاده است

توبه را آتش به جان از لاله زار افتاده است