مر قسم بر فجر آن دم کانفجار

قلب عارف یابد از دیدار یار

یا به صبح وصل عاشق در شهود

یا که در اسماء تجلّیِ وجود

یا ظهور نور روح اندر بدن

چون تعلق یافت ز امر ذوالمنن

وَلَیَالٍ عَشْر یعنی دَه حواس

عشر اول یا ز ذِی حج در شناس

هم به شَّفع و وَتر یعنی جسم و روح

شَّفع باشد روح با تن در فتوح

وَتر باشد روح مطلق از بدن

هم مجرد جمله از پیوند تن

لیک در زعم صفی از شَّفع و وَتر

ممکن است و واجب این بر خوان ز سطر

زآنکه ممکن را بود ترکیب و جفت

هم تقابل هم تضاد اندر نهفت

لیک واجب زین همه بالاتفاق

باشد اندر ذات مستثناء و طاق

هم قسم بر لیل کو می بگذرد

رهرو اندر وی به مقصد ره برد

هست آیا کافی این قول و قسم

بر خداوندان عقل و فکر هم

این ندیدی یا نیاوردی به یاد

تا چه کرد آن رب تو با قوم عاد

یا نواده است آن إرَم یا نام شهر

یا که نام آن قبیلۀ پر ز قهر

صاحبان قامت سخت و فزون

استخوانهاشان به مانند ستون

یا که بودند اهل خرگاه و خیام

خیمه هاشان بر ستونها بُد تمام

آفریده مثل ایشان در بلاد

می نشد در قامت و قوّت زیاد

باغ شدّاد است گویند آن ارم

هست در تاریخها شرحش رقم

هم ندیدی تا چه کرد او بر ثمود

که ز سنگ آن خانه هاشان جمله بود

می بریدندی به وادی قری

خانه ها از کوه و سنگ از بهر جا

هم به فرعونی که ذِی الْأوتَاد بود

بیش جِیش و ملکش از تعداد بود

این کسانند اهل طغیان در بلاد

که فزون کردند در آنها فساد

پس بر ایشان ریخت حق سَوطَ عَذَاب

ذکر هر یک شد مکرر در کتاب

در گذرگاه است رب تو به سرّ

چون کسی که هست در ره منتظر

تا که از ره می نماید او عبور

زو نگردد فوت چیزی در حضور

خواهد او از بهر انسان خیر بیش

آدمی لیک این نخواهد بهر خویش

آزماید چون ورا ربّ الکرم

پس گرامی سازدش بدهد نعم

پس گرامی گوید او پروردگار

کرد بر من داد نعمت بی شمار