کرد موسی آن تمام از وی قبول

پس روان گشتند هر سه بی نکول

تا که اندر ساحل دریا سوار

بر سفینه هر سه گشتند آن سه یار

خضر پنهان ز اهل کشتی با تبر

کرد سوراخ آن سفینه بیحذر

لوحی از الواح آن برکند زود

چند جا سوراخ کشتی را نمود

گفت موسی فُلک را کردی تو خرق

اهل آن را تا کنی آیا که غرق

امری آوردی که بس باشد شنیع

زین عجب تر نیست چیزی بر مطیع

خضر گفت، آیا نگفتم در عهود

صبر با من خود تو نتوانی نمود

دید موسی داخل از آن ثُقبه آب

در سفینه ناید اندر انقلاب

یافت پس کآن معجز است و حکمت است

گرچه آن دور رسوم صورت است

گفت موسی لَاتُؤاخِذنِی که من

رفته بود از یادم آن عهد کهن

از تو خواهم عذر اندر اعتراض

سخت بس بر من مگیر از انقباض

پس برون رفتند از کشتی به گاه

در دِهی وارد شدند از گرد راه

با غلامان یک غلامی دید او

سبز خط و مُشک موی و ماه رو

برکنارش خواند و کُشتش بیدرنگ

یا به تیغی کوفتش یا سر به سنگ

گفت موسی، کُشتی این نفس زکی

خود تو آیا بی گنه در کودکی

غیر از آنکه کشته نفسی را به خاص

گشته باشد تا بر او واجب قصاص

ظاهر او از قتل ناحق بود پاک

بیگناه او را چرا کردی هلاک

چیزی آوردی به ظاهر ناپسند

در شریعت نیست جز زشت و نژند

گفت آیا من نگفتم بیّنت

صبر با من نیست هرگز ممکنت

گفت زین پس گر کنم چیزی سؤال

از تو شاید گیری از من گر ملال

پس مشو با من مصاحب در سخن

زآنکه بر عذری رسیدستی ز من

باشی از همراهی ام معذور تو

شاید ار خود گردی از من دور تو

پس برفتند آن سه یار از آن مقام

بر دِهی گشتند وارد وقت شام

خواستند ایشان که تا داخل شوند

بسته بُد دروازه نگشودند بند

خواستند از اهل ده نان و نعم

از ضیافتشان اِباء کردند هم

یافتند آنجای دیواری بلند

خواست کافتد، قائمش کرد ارجمند

داد استحکام با سنگ و گِلش

بر فتادن چونکه دید او مایلش

گفت موسی اهل این قریه به ما

نه طعامی باز دادند و نه جا

راست کردی از چه پس دیوارشان

بی ز مزدی آمدی بر کارشان

خواستی گر می گرفتی در مقام

اُجرتی کز آن خریم آیا طعام