صائب » دیوان اشعار » تک‌بیتهای برگزیده » تک‌بیت شمارهٔ ۱۴۰۹ من آن زمان چو قلم سر ز سجده بردارم که طی چو نامه شود روزگار فرقت تو
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر بیان می‌کند که فقط زمانی قلم را از سجده برمی‌دارد که روزگار جدایی از معشوق به پایان برسد و شرایط به گونه‌ای تغییر کند که بتواند از عشق و وصال صحبت کند. این نشان‌دهنده‌ی عمق احساس و وابستگی او به محبوب است.
هوش مصنوعی: من زمانی که سر از سجده بردارم و زندگی‌ام به شکل نامه‌ای درآید که از دوری تو پر از غم و جدایی باشد، می‌توانم این کار را بکنم.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.