یاد ایامی که دریای مروت جوش داشت
هر صدف یک دامن گوهر، طراز گوش داشت
پرده فانوس در بیرون در می کرد سیر
شمع را پروانه گستاخ در آغوش داشت
باده ها بی ساغر و مینا به دور افتاده بود
مجلس ما مطرب از گلبانگ نوشانوش داشت
در تنزل بود دایم با اسیران لطف چرخ
صحبت امروز ما دایم حسد بر دوش داشت
مهر خاموشی نه امروز از لب ما دور شد
دیگ ما را جوش دل پیوسته بی سرپوش داشت
شد بهار و بلبل این باغ رنگ گل ندید
بس که گلها را حجاب حسن شبنم پوش داشت
چشم ما تا بود گریان، بود طوفان در تنور
بود دریا در قفس، تا سینه ماجوش داشت
زلف و خط نگذاشت افتد چشم ما بر روی یار
موج جوهر دایم این آیینه را خس پوش داشت
این جواب آن غزل صائب که می گوید غنی
یاد ایامی که دیگ شوق ما سرپوش داشت
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی میتوانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر به یادآوری روزهایی خوش و سرشار از محبت و زیبایی پرداخته است. شاعر به خاطراتی اشاره میکند که در آن زمانها، زندگی پر از شادی و نشاط بوده و هر چیز زیبایی داشته است. او به نوعی حسرت میخورد که چگونه در گذشتهها عشق و دوستی بیشتر وجود داشته و همه چیز شکوه و زیبایی خاصی داشته است. با وجود تغییرات زمان و دشواریهای حال، هنوز یاد آن ایام دلانگیز در دل شاعر باقی مانده و او به یاد آن روزها مینویسد.
هوش مصنوعی: به یاد روزهایی هستم که انسانها با مهربانی و سخاوت رفتار میکردند. در آن زمان، هر فرد مانند صدفی بود که دامن پر از جواهرات داشت و گوشهایشان پر از زیبایی و ارزش بود.
هوش مصنوعی: پرده چراغ از بیرون به سمت داخل باز میشود و شمعی که در آنجا روشن است، مانند پروانهای جسور در آغوشش قرار دارد.
هوش مصنوعی: در مجلس ما، شراب و می به دور از جام و ظرف بود و مطرب از صدای نوشیدنیهای خوشمزهای که داشت، سرگرم شده بود.
هوش مصنوعی: این جمله به این معناست که در وضعیت پایینتر و ناپایدار با افرادی که تحت تأثیر سرنوشت و شرایط سخت هستند، زندگی میکنیم. گفتگوهای ما به طور مداوم تحت تأثیر حسادت و رقابت قرار دارد.
هوش مصنوعی: امروز دیگر سکوت ما به پایان رسیده است و احساسات ما مانند دیگی که بیسرپوش بجوشد، به شدت جاری است.
هوش مصنوعی: بهار رسید و بلبل در این باغ رنگ گل را ندید، چون زیبایی گلها پشت حجاب شبنم پنهان شده بود.
هوش مصنوعی: وقتی که ما غم و گریه داریم، حالتهای آشفته و طوفانی در وجودمان حس میشود؛ مانند زمانی که دریا در قفس محبوس است، همچنان که سینهمان پر از اشتیاق و احساس هست.
هوش مصنوعی: موها و خطوطی که معشوق در چهرهاش دارد، باعث میشود که چشم ما به چهرهاش نیفتد. این آینه همیشه از زیبایی او پر است و ساتن لطیف آن را میپوشاند.
هوش مصنوعی: در این بیت به گذشتهای اشاره میشود که احساسات و شور و شوق زیادی وجود داشت، اما اکنون آن شوق به خواب رفته و تحت فشار و محدودیت قرار گرفته است. این یادآوری از روزهای بهتر و پرانرژی، حس دلتنگی و نوستالژی را برمیانگیزد.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
آنکه همچون جان تنگت دست در آغوش داشت
چون صدف در بحر عشق آن تشنهلب خاموش داشت
در جهان بسیار گردیدیم و در هر گوشهای
هرکه را دیدیم از آن مه حلقهای در گوش داشت
با خیالش آنچه میگفتیم ما بودیم و دل
[...]
معرفی ترانههایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیهای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیهگذاری باید در گنجور نامنویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.