با هرچه بود انس تو جای تو همان است

هر چیز هوای تو خدای تو همان است

کودک مشیمه را نشمارد به خویش نیک

دنیا به چشم مردم دنیا حقیر نیست

از صحبت صوفی منشان سوخت دماغم

ای باده پرستان ره میخانه کدامست

نومیدی عاشقان قدیم است

مخصوص به روزگار من نیست

کرد داغم نگه زاهد خاموش حزین

چه بگویم به من این صورت دیوار چه کرد

بنمای رخ چون دیده را گرم تماشا کرده‌ای

ار خوش بود مستوریت ما را چه رسوا کرده‌ای

تو و زهد خشک زاهد، من و عشق و می پرستی

تو و عیش هوشیاری، من و گریه‌های مستی

بازوی زال دنیا چند افکند به خاکت

بی درد پشت دستی نامرد پشت پایی

دولت طلبی دامن دل را مده از دست

شاید که برون آید از این بیضه همایی

نالیدن بلبل ز نوآموزی عشق است

هرگز نشنیدیم ز پروانه صدایی

پیاله می‌کشم امشب به طاق ابرویی

سبوکشان خرابات عشق را هویی