دلْ دارْمه یکی، نیل و زینگالْ آسایی

دَپیتهْ به ته عشقْ و نَشّومهْ جایی

اُونْطُورْ مفْتلامهْ به شَهرْ ته جفایی

آیی تو مرهْ، مه زندگی نخٰایی

چَنّه آه کَشمْ ته وَرْ که بی‌بفایی

چنّه خینْ بَشّنمْ چشْ اُونْطری سزایی

دوستْ اندی نازْ دارْنه، امیرِ وَرْ آیی

«به این‌که مرهْ، مهْ اِسَّیین شَرْم آیی

کمینْ بی‌دینه، مه بدته گوشْ رَسٰایی؟

کمینْ بدرهْ بَدی، که به مه چش نَنْمایی

کنهْ کارِ سَرْ، کارْ بِهشتی نیایی،

ته گَرْمهْ دلْ با منْ اُونچنُونْ بچایی

نَدُومّه که چه دوستْ با من نارضایی؟

مه دلْ بَورْدی، دیگری جاهدایی

ته مهْرِ دلْ با منْ اونچنون نمایی

شه کَرْدهْ منه دیمْ شرم‌سارْ اسّایی

ته فرقتْ مره سَهْل و آسون نمایی

ته عشَقَ مره زار بکوشهْ، کنْ دوایی

چه دُونسّمهْ مه کارْ اینسون رسایی

فراقْهر چی با منْ کنّه مه سزایی

ته چالهْ جنافه بهشتِ نَمْ زایی

ته دستِ هدا، مرده خوره دَمْ آیی

مه جان به تنه دَسّ و تو مه خدایی

که بی تو مره، مه زندگی نَوایی