گنجور

 
امیر پازواری

ته بندومه تا مه استخون (هسّکا) بَپیسْتِن

منه جان! تویی، بی‌جان نتومّه زیستن

بسا این‌که حقیرْمِهْ وُ نَتومّه زیستن

با این رَنْگِنٰا چِشْ نَتومّه گریستن

منکه رَنْگِنٰا چِشْ نتومّه گریستن

مه جان چی امید دارمه من شه بزیستن